پزشکی

علت سوزش ران پا


درد کشاله‌ی ران، درد احساس شده در ناحیه‌ی اتصال ران و شکم است. مفصل ران و کشاله‌ی ران ازجمله چالش‌برانگیزترین مناطق بدن برای درمان توسط متخصصین آسیب‌های ورزشی می‌باشد. علت این امر، وجود تعداد بسیار زیادی از ساختارهاست که می‌توانند دچار آسیب شده و علت درد کشاله ران باشند و همچنین قرارگیری این ساختارها در عمق بافت در ناحیه‌ی کشاله‌ی ران (مانند مفصل ران).

فهرست مطالب

  • 1 آسیب‌های شایع لگن و کشاله‌ی ران
  • 2 علل آسیب و درد کشاله‌ی ران
    • 2.1  درد کشاله‌ی ران معمولاً به دلایل زیر رخ می‌دهد:
  • 3 علل درد مزمن کشاله‌ی ران
  • 4 عوامل خطر آسیب به کشاله‌ی ران
  • 5 تشخیص درد کشاله‌ی ران
  • 6 درمان درد کشاله‌ی ران

آسیب‌های شایع لگن و کشاله‌ی ران


 • کشیدگی کشاله‌ی ران
• فتق کشاله‌ی ران
• آرتروز مفصل ران
• پیچ‌خوردگی یا کشیدگی عضلات نزدیک کننده
• سندرم پیریفورمیس
• اختلال در مفصل ساکروایلیاک
• عصب به دام افتاده

علل آسیب و درد کشاله‌ی ران


 درد کشاله‌ی ران معمولاً به دلایل زیر رخ می‌دهد:

  • استفاده‌ی بیش‌ازحد و مکرر از ران و عضلات شکمی تحتانی
  • اختلال در بافت‌های نرم مانند کشیدگی عضلانی، تاندونیت و کوفتگی. (در اکثر موارد)
  • در برخی از موارد ممکن است درد کشاله‌ی ران به دلایل زیر احساس شود:
    • ستون فقرات
    • ورم استخوان شرمگاه
    • گیر افتادگی عصبی
    • فتق ورزشی
    • آسیب به مفصل ران

درد ران به طور حاد در ورزش‌هایی چون فوتبال و ورزش‌های رزمی که موارد زیر را داشته باشند شایع‌تر است:

  • لگد زدن
  • دویدن
  • تغییرات سریع در موقعیت و جهت بدن

ورزشکاران ممکن است در اثر یک حرکت خاص احساس درد کشاله ران کرده و صداهایی را از درون کشاله‌ی ران خود بشنوند. معاینه‌ی فیزیکی می‌تواند حساسیت نسبت به لمس، کبودی و ورم عضلانی را آشکار کند. معمولاً این موارد با گذشت ۴ تا ۶ هفته و در اثر فیزیوتراپی و استراحت از بین می‌روند.

علل درد مزمن کشاله‌ی ران


این عارضه ممکن است در اثر موارد زیر به وجود بیاید:

نادیده گرفتن یک آسیب حاد و پیشرفت آن با ادامه‌ی انجام فعالیت‌ها: درصورتی‌که یک عارضه درمان نشود، به سمت آسیب‌های شدیدتر پیش خواهد رفت.

شکستگی در اثر فشار: شایع‌ترین منطقه‌ی شکستگی که موجب احساس درد در کشاله‌ی ران می‌شوند عبارت‌اند از راموس پوبیس و گردن استخوان ران.

شکستگی جداشده: این نوع شکستگی زمانی اتفاق می‌افتد که فشار واردشده بسیار قدرتمند بوده و اتصال بین عضله و استخوان را پاره کند. این آسیب‌ها با انقباض شدید عضلانی همراه بوده و همچنین ممکن است نقوص قابل لمسی در عضلات بخش راموس پوبیس وجود داشته باشند.

ورم استخوان شرمگا: این عارضه عبارت است از التهاب مزمن سمفیز پوبیس و ساختارهای استخوانی هم‌جوار که در اثر فشار مکرر عضلات به هنگام دویدن ایجاد می‌شود. از شاخصه‌های این عارضه می‌توان به درد در کشاله‌ی ران، حساسیت نسبت به لمس در توبرکل پوبیس و احساس درد به هنگام دویدن، دراز و نشست و اسکوات اشاره کرد.

فتق ورزشی: این عارضه همانند آسیب‌های حاد کشاله‌ی ران بوده و در اثر تغییر جهت ناگهانی یا لگد محکم ایجاد درد می‌کند. این عارضه معمولاً با استراحت به طور کامل درمان نمی‌شود.

پاتولوژی مفصل ران: دو عارضه‌ی مربوط به مفصل ران که ایجاد درد کرده و نباید نادیده گرفته شوند عبارت‌اند از بیماری لگ کالو پرتس (LCP) و لغزش اپی فیز سر استخوان ران (SCFE):

 • LCP نوعی نکروز عروقی اپی فیز پروگزیمال ران بوده که بیشتر در پسران بین ۸ تا ۱۳ سال رخ می‌دهد. کودک مبتلا به این عارضه از درد پیشرونده در کشاله‌ی ران شکایت می‌کند که به سمت شکم یا ران تمایل دارد. با گذشت زمان ممکن است تحرک پذیری در فرد کاهش یافته و به هنگام تحرک درد احساس شود.
SCFE در پسران بین ۱۰ تا ۱۷ سال که قدبلند و لاغر بوده و یا اضافه وزن شدید دارند دیده می‌شود. درد کشاله‌ی ران در این ورزشکاران می‌تواند به سرعت و به دلیل یک حادثه ایجاد شود و یا با گذشت زمان و فشار مکرر به وجود بیاید. با پیشرفت این عارضه، ورزشکار درد را در استخوان لگن و زانوی خود احساس کرده و ممکن است دچار لنگی شود.

عوامل خطر آسیب به کشاله‌ی ران


چندین عامل می‌توانند خطر ابتلای ورزشکار به آسیب‌های کشاله‌ی ران را افزایش دهند که در زیر به برخی از این عوامل می‌پردازیم:

  • دختران نوجوان نسبت به شکستگی در اثر فشار در ناحیه‌ی کشاله‌ی ران و مناطق دیگر بدن آسیب‌پذیرترند. با این حال این شکستگی‌ها در هر دو جنسیت و رده‌های سنی مختلف رخ می‌دهند.
  • ورزشکاران نوجوان از هر دو جنسیت در مورد شکستگی‌های جداشده در ناحیه‌ی لگن نسبت به بزرگ‌سالان آسیب‌پذیرترند.
  • تازه سربازهای ارتش که تحت آموزش اولیه قرارگرفته و ورزشکارانی که میزان و شدت تمرینات خود را مکرراً افزایش می‌دهند، ممکن است دچار شکستگی در اثر فشار شوند.
  • تغییر ناگهانی در کفش‌های ورزشی و یا جنس زمین تمرین می‌تواند خطر ابتلا به شکستگی در اثر فشار را افزایش دهد.
  • آسیب‌های مربوط به استفاده‌ی بیش‌ازحد از کشاله‌ی ران به‌آرامی شروع‌شده و میزان درد آن‌ها کم است. این به معنی نادیده گرفتن علائم این عارضه‌ها توسط ورزشکاران تا موقع شدید شدن عارضه می‌باشد. این کار می‌تواند عارضه‌های ساده را پیچیده کرده و روند درمان را دشوار کند.
  • مردان بیشتر در معرض خطر ابتلا به فتق می‌باشند. به خصوص فتق مغبنی.

تشخیص درد کشاله‌ی ران


 پزشکان معمولاً از روش‌های چند جانبه برای تشخیص علت ایجاد درد کشاله‌ی ران استفاده می‌کنند که در زیر به توضیح آن می‌پردازیم:

بررسی دقیق سوابق پزشکی: یک سابقه‌ی پزشکی کامل عبارت است از اطلاعات دقیق در مورد زمان، مکان، شدت و چگونگی بروز علائم یک عارضه.

معاینه‌ی فیزیکی: ممکن است از بیمار خواسته شود تا در طول معاینه بنشیند، بایستد، دمر بخوابد و یا راه برود. بدین ترتیب پزشک می‌تواند راه رفتن، تعادل، انعطاف‌پذیری مفصل ران و دامنه‌ی حرکتی، قدرت و موارد دیگری مانند توازن استخوان لگن را بررسی کند.

عکس‌برداری تشخیصی:

  • اشعه‌ی ایکس یا فراصوت معمولاً در ابتدای روند تشخیص و بر اساس شک و فرضیات پزشک استفاده می‌شوند.
  • MRI به منظور تشخیص آسیب‌های بافت نرم کشاله‌ی ران و شکستگی‌های ایجادشده در اثر فشار موردنیاز خواهد بود.

آزمایش خون: به دلیل این که برخی از موارد آسیب به کشاله‌ی ران با عفونت‌های ثانویه و یا دیگر مشکلات سیستمیک همراه‌اند، ممکن است پزشک به هنگام انجام عمل تشخیص برای درد کشاله‌ی ران، تصمیم به انجام آزمایش‌هایی چون شمارش گلبول و دیگر آزمایشات رایج بگیرد.

درمان درد کشاله‌ی ران


درمان آسیب‌های کشاله‌ی ران، بسته به نوع و شدت آسیب متفاوت خواهد بود. در زیر به برخی از روش‌های درمانی درد کشاله‌ی ران پرداخته‌شده است:

فیبا (فشار، یخ، بالا بردن، استراحت): آسیب‌های کشاله‌ی ران که با کشیدگی عضلات و تاندون‌ها همراه‌اند، معمولاً به این روش پاسخ خوبی می‌دهند:

  • استراحت: در این مرحله معمولاً میزان فعالیت‌های فرد کاهش پیدا می‌کند ولی در برخی از موارد، ممکن است به استفاده از عصای زیر بغل و دیگر وسایل برای کاهش فشار از روی پاها نیاز باشد.
  • یخ: گذاشتن یخ پیچیده شده در یک تکه پارچه بر روی محل آسیب می‌تواند درد و ورم را کاهش دهد.
  • فشار: به منظور ایجاد فشار، می‌توان ران‌ها و یا کشاله‌ی ران‌ها را با باندهای لاستیکی بست. همچنین می‌توان از لباس‌های مخصوص فشار و یا نوار پیچی استفاده نمود. این کار می‌تواند در کاهش ورم و تثبیت اندام آسیب‌دیده موثر باشد.
  • بالا بردن: بردن کشاله‌ی ران به بالاتر از سطح قلب با خوابیدن بر روی یک بالش به مدت چند ساعت در هر روز، می‌تواند به کاهش ورم و تسریع فرایند بهبودی کمک کند.

داروهای ضد التهاب: ممکن است بیماران از داروهای مسکن ضد التهاب مانند ایبوپروفن و ناپروکسن به منظور کاهش درد و التهاب بافت‌های آسیب‌دیده استفاده کنند. در برخی از موارد، از استروئید های خوراکی استفاده می‌شود.
تزریقات: انواع مختلفی از تزریقات برای درمان درد کشاله‌ی ران استفاده می‌شوند که می‌توان از بین آن‌ها به موارد زیر اشاره کرد:

  • تزریق استروئید
  • مسدودکننده‌های عصبی که به اعصاب ایلیواینگوینال و ایلیوهیپوگاستریک تزریق می‌شوند
  •  تزریق پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)

از هر کدام از این گزینه‌ها می‌توان برای کاهش درد استفاده نمود.

نوارپیچی کشاله‌ی ران: می‌تواند با اعمال فشار بر روی منطقه‌ی آسیب‌دیده، فرایند بهبودی را تسریع کند. این کار همچنین باعث محافظت بیشتر از عضلات در طول باز توانی شده و کمک می‌کند تا آسیب بیشتری به عضلات آسیب‌دیده وارد نشود.

فیزیوتراپی: بسیاری از انواع آسیب‌های وارده به کشاله‌ی ران، نسبت به فیزیوتراپی پاسخ مناسبی می‌دهند. فیزیوتراپی عبارت است از تمرینات کششی ایزومتریک، تمرینات تقویتی با تمرکز بر عضلات شکم و تمرینات کششی برای عضلات تحتانی شکم و عضلات پاها.

تمرینات و ورزش‌ها: پس از پشت سر گذاشتن مرحله‌ی اول و حاد آسیب، یک برنامه‌ی باز توانی ملایم شامل تمرینات کششی و تقویتی شروع می‌شود.

  • تمرینات کششی باید همیشه بدون درد بوده و در ابتدا به طور ملایم و با ثابت نگه‌داشتن بدن انجام می‌شوند. سپس به تدریج این تمرینات تخصصی‌تر شده و با حرکت دادن بدن انجام خواهند شد. تمریناتی باید انجام شوند که هر دوی عضلات نزدیک کننده‌ی کوتاه و نزدیک کننده‌ی بزرگ را درگیر می‌کنند.

  • تمرینات تقویتی با هدف افزایش تدریجی سطح تحمل عضلات انجام‌شده و می‌توان آن‌ها را از روز پنجم شروع کرد و تا زمانی که احساس درد نکنید آن‌ها را ادامه داد.
    • تمرینات ایزومتریک یا کشش ثابت برای ابتدای کار توصیه‌شده و در طی آن‌ها عضلات حرکت نخواهد کرد.
    • تمرینات اکسنتریک پیچیده‌تر بوده و تمرکز آن‌ها بر روی تقویت عضلات می‌باشد. این تمرینات برخلاف تمرینات دیگر طولانی‌تر می‌شوند.
    • تمرینات پویا زمانی که عضله قدرت خود را بازیابی کرد، با کمک طناب‌های مقاومتی انجام می‌شوند.
  • تمرینات عملکردی زمینه‌ی ورزشی بیشتری داشته و شامل دویدن، تمرینات تغییر جهت، پریدن و تمرینات پولیومتریک می‌باشد.

سوزن خشک.

ماساژ ورزشی زمانی که مرحله‌ی درد شدید پشت سر گذاشته شد (پس از ۷۲ ساعت) مفید بوده و می‌تواند گرفتگی عضلات را کاهش داده و جریان خون و مواد غذایی را افزایش دهد.

فراصوت درمانی: روش‌های الکترودرمانی مانند فراصوت می‌توانند توسط افراد متخصص برای کمک به روند بهبودی مورد استفاده قرار بگیرند.

عمل جراحی: درد شدید و یا مزمن را می‌توان در مواردی به کمک عمل جراحی درمان کرد. دکتر وریانی معمولاً عمل جراحی مربوط به آسیب‌های کشاله‌ی ران را به صورت متفاوتی انجام می‌دهد.

آرتروسکوپی مفصل ران

  • گیر افتادگی مفصل ران
  • ترمیم لابروم
  • پارگی لابروم
  • ناپایداری

عمل جراحی عضلات نزدیک کننده

  • تنظیم فشار عضله‌ی نزدیک کننده
  • بازسازی عضله‌ی نزدیک کننده

عمل جراحی کشاله‌ی ران

  • فتق ورزشی (کشاله‌ی گیلمور)
  • ترمیم حلقه‌ی خارجی


علت متورم شدن رگهای روی پابیرون‌زدگی رگ‌های پا که معمولاً با نام واریس شناخته می‌شود، عارضه‌ای است که در آن رگ‌های خونی در هر نقطه‌ای از پا متورم شده و از سطح پوست بیرون می‌زنند که این عارضه بیشتر در سمت داخلی ران و ساق پا دیده می‌شود. این رگ‌های بیرون‌زده معمولاً ظاهری طناب مانند دارند. رگ‌های واریسی معمولاً با علائم دیگری مانند درد و سنگینی پا، احساس سوزش و درد ضربان‌دار، گرفتگی‌های عضلانی، احساس خارش در اطراف رگ‌ها و ضایعه‌های پوستی در اطراف مچ پا همراه است. تمامی علائم ذکر شده در بالا می‌توانند نشانه‌ای از وجود عارضه‌های عروقی شدیدتر باشند و در صورت مشاهده‌ی آن‌های باید به پزشک متخصص مراجعه شود.

بسیاری از افراد رگ‌های واریسی را دارند، رگ‌های بزرگ شده و پیچ خورده که نمی‌توانند خون را به شکل مناسب حرکت دهند. برای اکثر افراد، این عارضه یک مشکل زیبایی است ولی برای برخی از افراد ممکن است با درد نیز همراه باشد. متخصصین ما در کلینیک واریس دکتر کریمی رگ‌های متورم و بیرون‌زده‌ی شما را بررسی کرده و بهترین روش درمانی برای عارضه‌ی شما را پیشنهاد می‌کنند.

در خصوص کسب اطلاعات بیشتر برای ورم، بیرون‌زدگی رگ‌های واریس و تعیین وقت قبلی در کلینیک واریس دکتر کریمی می‌توانید با شماره‌های 02122254520 02122254144 تماس حاصل فرمایید.

فهرست مطالب

  • 1 علت متورم شدن رگهای روی پا
  • 2 علل و عوامل خطر
  • 3 علائم
  • 4 تشخیص
  • 5 درمان
    • 5.1 جوراب فشاری
    • 5.2 اسکلروتراپی
    • 5.3 جراحی لیزری
    • 5.4 رادیوفرکانسی داخل عروقی
    • 5.5 عمل جراحی
  • 6 پیشگیری

علت متورم شدن رگهای روی پا


عارضه‌ی واریس ممکن است در هر نقطه‌ای از بدن ایجاد شود اگرچه این عارضه بیشتر در ناحیه‌ی پا دیده می‌شود. این عارضه در ابتدا به صورت رگ‌های خونی بیرون‌زده دیده می‌شود. واریس در رگ‌های خونی سطح پوست که در عمق کمی قرار گرفته‌اند یافت می‌شود . معمولاً خون از رگ‌های سطح پوست به درون رگ‌های عمقی هدایت شده و سپس به جاهای دیگر پا حرکت می‌کند. این رگ‌های عمقی قادرند فشار زیادی را تحمل کنند و درنتیجه قطر آن‌ها افزایش پیدا نمی‌کند. زمانی که رگ‌های سطحی بزرگ‌تر از حد طبیعی خود می‌شوند، دریچه‌های لانه‌کبوتری به‌درستی بسته نشده و از کار می‌افتند. درنتیجه خون می‌تواند در جهت عکس جریان طبیعی در این رگ‌ها حرکت کند. حتی ازکارافتادن یکی از این دریچه‌ها می‌تواند اثر زنجیره‌ای داشته و دریچه‌های دیگر را هم از کار بیندازد. حرکت خون در جهت عکس جریان طبیعی باعث افزایش فشار در هر قسمت از رگ شده و موجب کشیده شدن دیواره‌ی رگ در قسمت‌های سالم آن می‌شود. این خون بدون اکسیژن در رگ‌های خونی پا تجمع پیدا کرده و باعث ایجاد گستره‌ای از مشکلات مربوط به جریان خون می‌شود. کاهش اکسیژن‌رسانی می‌تواند باعث ایجاد پادرد، گرفتگی‌های عضلانی، رنگ‌پریدگی پوست و ضایعه‌های پوستی شود.

  ویژگی های کفش مناسب واریس: کفش پاشنه بلند یا تخت؟

علل و عوامل خطر


  • وراثت
  • سن بالای 40 سال
  • ایستادن طولانی‌مدت
  • سبک زندگی بدون تحرک
  • بارداری 
  • اضافه‌وزن 
  • عمل جراحی یا آسیب فیزیکی
  • یائسگی و تغییرات هورمونی

علائم


تورم و بیرون‌زدگی رگ‌ها تنها علائم واریس نبوده و ازجمله دیگر علائم این عارضه می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • درد ضربان‌دار و یا احساس سوزش در ناحیه‌ی پا
  • سنگینی، گرفتگی عضلانی و بی‌قراری در پا
  • تورم مچ پا
  • تیره شدن پوست روی سیاهرگ‌ها
  • خارش پوست (اگزمای واریسی) 

از جمله علائمی که شیوع کمتری دارند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

  • زخم واریس 
  • لخته‌ی خونی 
  • خونریزی از رگ آسیب‌دیده

تشخیص


علاوه بر بررسی کامل سوابق پزشکی و انجام معاینه‌ی فیزیکی جامع، روش‌های تشخیصی استفاده شده برای واریس شامل موارد زیر نیز می‌باشند:

  • اولتراسوند داپلکس: نوعی اسکن اولتراسوند عروقی که برای بررسی جریان خون و استحکام رگ‌های پا انجام می‌شود. در این روش از دو نوع موج فراصوت استفاده می‌شود و به همین دلیل به آن دوگانه گفته می‌شود.
  • اولتراسوند تریپلکس (با نام اولتراسوند سه‌گانه نیز شناخته می‌شود): روشی شبیه به اولتراسوند دوگانه که در آن از رنگ برای مشخص کردن جهت حرکت خون استفاده می‌شود.
  • ونوگرافی با رزونانس مغناطیسی (MRV): یک روش تشخیصی که از آهنرباهای بزرگی به همراه یک کامپیوتر برای عکس‌برداری از رگ‌ها استفاده می‌کند. برای بهتر دیده شدن رگ‌ها، رنگ مخصوصی به درون آن‌ها تزریق می‌شود. این روش می‌تواند برای تشخیص علت موارد دیگر پادرد نیز مورد استفاده قرار بگیرد.

درمان


روش درمانی مورد استفاده برای رگ‌های متورم و بیرون‌زده‌ی واریسی با توجه به موارد زیر توسط پزشک متخصص تعیین می‌شود:

  • سن، وضعیت سلامت عمومی و سوابق پزشکی شما
  • شدت عارضه
  • علائم و نشانه‌ها
  • تحمل بدن شما نسبت به برخی داروها و روش‌های درمانی
  • پیش‌بینی روند بیماری

  تأثیر قرص وارفارین: دوز قرص و موارد مصرف داروی وارفارین

جوراب فشاری

جوراب‌های مخصوص واریس به‌طور مخصوص برای وارد کردن فشار به بخش تحتانی پا طراحی شده‌اند تا جریان خون به شکل مناسبی در آن‌ها صورت گرفته و تورم و ناراحتی به حداقل برسد. این جوراب‌ها با هدف کاهش ناراحتی‌های ناشی از واریس و جلوگیری از شدیدتر شدن این عارضه توسط پزشک تجویز می‌شوند.

اسکلروتراپی

در اسکلروتراپی از مواد شیمیایی مایع برای مسدود کردن رگ‌های واریسی استفاده می‌شود. این مواد شیمیایی به درون رگ تزریق شده و باعث ایجاد زخم و بافت اسکار در آن می‌شوند. زخم و بافت اسکار درون رگ باعث می‌شوند تا رگ مسدود شده و به‌تدریج ناپدید شود. این روش معمولاً برای درمان رگ‌های واریسی کوچک‌تر و رگ‌های عنکبوتی مورد استفاده قرار می‌گیرد. می‌توان این روش را در مطب پزشک و به صورت سرپایی انجام داد. ممکن است برای انسداد کامل یک رگ نیاز به انجام چند جلسه‌ی درمانی داشته باشید. جلسات درمانی معمولاً با فاصله‌ی 4 تا 6 هفته‌ای صورت می‌گیرند.

جراحی لیزری

در جراحی با لیزر از انرژی نور برای درمان ورم زانو و پا و رگ‌های واریسی استفاده می‌شود. نور لیزر باعث می‌شود تا رگ واریسی از بین رفته و ناپدید شود. معمولاً از لیزر برای درمان رگ‌های واریسی کوچک‌تر استفاده می‌شود. در این روش هیچ برش یا تزریق مواد شیمیایی وجود نخواهد داشت.

رادیوفرکانسی داخل عروقی

در این روش از رادیوفرکوئنسی (RF)  برای ایجاد گرما و بستن یک رگ خونی استفاده می‌شود. پزشک یک بریدگی کوچک در کنار رگ واریسی ایجاد می‌کند و سپس یک لوله‌ی کوچک را به درون رگ وارد می‌کند. سر این لوله گرما تولید کرده و رگ مورد نظر را مسدود می‌کند. در طی این درمان شما بیدار خواهید بود ولی منطقه‌ی مورد درمان تحت بی‌حسی موضعی قرار می‌گیرد. معمولاً در همان روز انجام درمان مرخص شده و می‌توانید به خانه بازگردید.

  آیا ماساژ برای درمان و رفع رگ های واریسی مفید است؟

عمل جراحی

  • جراحی آندوسکوپی عروق: برای جراحی آندوسکوپی عروق، پزشک یک بریدگی کوچک در کنار رگ واریسی ایجاد می‌کند. سپس او از یک دوربین کوچک در انتهای یک لوله برای حرکت در درون رگ استفاده می‌کند. یک ابزار جراحی در انتهای دوربین قرار داشته و می‌تواند رگ را مسدود کند. جراحی آندوسکوپی عروق معمولاً تنها در موارد شدید عارضه که رگ‌های واریسی باعث ایجاد ضایعه‌های پوستی می‌شوند مورد استفاده قرار می‌گیرد. پس از انجام عمل معمولاً فرد می‌تواند در عرض چند هفته به فعالیت‌های عادی خود بازگردد.
  • فلبکتومی سیار: در این روش پزشک برش‌های کوچکی را در پوست ایجاد کرده و رگ‌های واریسی کوچک را برمی‌دارد. این روش معمولاً برای برداشتن رگ‌های واریسی نزدیک به سطح پوست انجام می‌شود. شما در طول این عمل بیدار خواهید بود ولی منطقه‌ی مورد درمان در اطراف رگ واریسی تحت بی‌حسی موضعی قرار خواهد گرفت. معمولاً شما در همان روز انجام عمل مرخص شده و می‌توانید به خانه بازگردید.
  • چاک دادن و انسداد عروق: این روش معمولاً تنها برای موارد شدید واریس استفاده می‌شود. در این روش سعی می‌شود تا رگ‌های واریسی از طریق بریدگی‌های کوچکی بر روی پوست مسدود شده و از بدن خارج شوند. در طول عمل به شما داروهایی داده می‌شود تا به خواب رفته و درد احساس نکنید. این روش معمولاً به شکل سرپایی قابل انجام است و مدت‌زمان موردنیاز برای بهبودی پس از عمل بین 1 تا 4 هفته می‌باشد.

پیشگیری


هیچ روش مطمئنی برای پیشگیری از بیماری واریس وجود ندارد اگرچه شما می‌توانید با رعایت موارد زیر احتمال ایجاد یا تشدید این عارضه را کاهش دهید:

  • مدیریت وزن خود
  • فعالیت بیشتر
  • تغییر منظم حالت نشستن یا ایستادن
  • عدم استفاده از کفش‌های پاشنه‌بلند برای مدت‌زمان‌های طولانی
  • بالا قرار دادن پاها به هنگام استراحت کردن
نمایش بیشتر

دیدگاهتان را بنویسید

دکمه بازگشت به بالا