اسامی روستاهای جاده چالوس

اسامی روستاهای جاده چالوس : سفری به قلب خاطره ها و زیبایی ها

یه جاده هایی هستن که فقط جاده نیستن؛ قصه ان خاطره ان یه جورایی بخشی از وجودمون شدن. جاده چالوس برای خیلی از ماها حکم همون قصه رو داره. جاده ای که پیچ هاش رو مثل کف دست بلدیم هر پیچش یه خاطره اس و هر منظره اش یه کارت پستال زنده. اما جاده چالوس فقط آسفالت و پیچ و خم و تونل نیست؛ رگه های حیات در دل این کوه ها روستاهایی هستن که اسم هاشون مثل زمزمه ای آشنا تو گوشمون می پیچه. بیاین با هم یه سفر خیالی به این جاده بزنیم و لابه لای پیچ هاش قصه اسم این روستاها رو بشنویم حسشون کنیم و شاید حتی یه بار دیگه عاشق این مسیر بشیم.

از شهر که می بُریم : دروازه های البرز

وقتی از کرج دل می کنیم و می زنیم به جاده چالوس انگار داریم از یه دنیای شلوغ و پرهیاهو به یه آغوش آروم پناه می بریم. اولین نشانه های این آرامش با دیدن سد امیرکبیر یا همون سد کرج شروع می شه. آبی که پشت سد آروم گرفته انگار آینه ای شده برای کوه های اطراف. کمی جلوتر اسم ها شروع می کنن به خودنمایی کردن.

• واریان : اولین روستایی که خیلی ها اسمش رو شنیدن شاید به خاطر موقعیت خاصش بعد از ساخت سد باشه. واریان یه جورایی نماد تغییریه که این جاده به خودش دیده.[۱] این روستای کوچک زمانی در دسترس بود اما حالا باید با قایق بهش رسید و همین حس و حال مرموز و دوری بهش داده. اسمش ساده ست اما داستانش پر از آب و زندگیه.
• خوزنکلا : کمی جلوتر تابلوی خوزنکلا رو می بینیم. اسمش یه آهنگ خاصی داره نه؟ این روستا نزدیک کرجه و انگار یه جور پیش درآمد برای زیبایی های بیشتر جاده اس. شنیدم یه درخت تبریزی کهنسال هم داره که خودش یه پا تاریخه!
• ارنگه : حدود کیلومتر ۱۸ جاده یه اسم آشنای دیگه به چشم می خوره : ارنگه. می گن اسمش معنی «مرتفع» یا «رنگین کمان» می ده. هر کدومش که باشه بهش میاد! روستایی پلکانی با باغ های میوه که تو هر فصلی یه رنگ و بویی داره. نزدیکیش به آبشار هفت چشمه هم جذابیتش رو بیشتر کرده. حس قدم زدن تو کوچه باغ های ارنگه مخصوصاً تو فصل بهار یا پاییز یه چیزی شبیه قدم زدن تو یه تابلوی نقاشیه.

پیچ در پیچ در آغوش کوهستان

هرچی بیشتر تو دل جاده پیش می ریم کوه ها نزدیک تر می شن و رودخونه کرج پرخروش تر. هوا خنک تر می شه و اسم ها همچنان ما رو به سفری عمیق تر دعوت می کنن.

• خور : حوالی کیلومتر ۱۷ اگه دلتون یه روستای پلکانی دیگه با کلی درخت سیب و گیلاس و آلبالو بخواد باید سراغ خور رو بگیرین.[۱] اسمش کوتاهه اما زیباییش بلنده مخصوصاً با اون آبشار ۵۰ متری معروفش. خور یه جورایی خودِ خودِ آرامش کوهستانه.
• کندر : این روستا هم تو همین حوالیه و به «دشت لاله های کندر» معروفه. تصور کنین یه دشت پر از لاله اونم تو دل کوهستان! اسم کندر شاید ساده باشه اما بهاری که به این دشت سر می زنه یکی از قشنگ ترین تصویرهای جاده چالوس رو می سازه.
• مورود : اسمش یه کم غریبه نه؟ مورود یه روستای زیباست که میگن تو فصل بهار پر از گل های وحشی سرخ و زرد می شه.[۲] آبشار «چهارصد تنور» هم همین نزدیکی هاست. اسمش هر معنی ای که داشته باشه تصویری که ازش تو ذهن می شینه پر از رنگ و طراوته.
• سپهسالار : این اسم آدم رو یاد تاریخ و قصه های قدیمی می ندازه. روستای سپهسالار با امامزاده ای به همین نام یه مقصد زیارتی و سیاحتیه. می گن تابستون های خنکی داره و جای خوبی برای فرار از گرماست.
• شهرستانک : یکی از معروف ترین و محبوب ترین روستاها! شهرستانک با اون کاخ ناصری معروفش انگار یه تیکه از تاریخ قاجار رو تو دل البرز نگه داشته. اسمش حس یه شهر کوچیک و دنج رو می ده. قدم زدن زیر سایه درخت های بلندش کنار رودخونه و فکر کردن به روزگاری که ناصرالدین شاه اینجا استراحت می کرده یه تجربه خاصه. درخت سرو ۲۸۰۰ ساله اش هم که دیگه خودش یه اسطوره س!
• گچسر : می گن اسم گچسر از معادن گچ اطرافش اومده و قدمتش به دوره صفویه می رسه.[۲] این روستا تو میانه راهه و خیلی ها برای استراحت یا شب موندن انتخابش می کنن. هتل قدیمی گچسر هم خودش یه نشونه ست از اهمیت این منطقه در طول تاریخ. باغ لاله های گچسر هم که تو اردیبهشت دیدن داره![۳] اسمش ساده ست اما پشتش کلی داستان و تاریخ خوابیده.
• کهنه ده و آزادبر : این اسم ها حس قدمت می دن. کهنه ده همون روستاییه که غار یخ مراد معروف نزدیکشه.[۴] غاری که تو تابستون قندیل می بنده و تو زمستون آب می شه! آزادبر هم کمی اون طرف تره. اسم هاشون آدم رو می بره به دل کوهستان های سرد و مرتفع جایی که زندگی سخت تره اما اصالت بیشتری داره.

از تونل کندوان تا بوی دریا

نقطه عطف جاده چالوس بی شک تونل کندوانه که از بهترین جاهای دیدنی جاده چالوس نزدیک کرج هستش . انگار یه دروازه ست بین دو دنیا. قبلش البرز سربه فلک کشیده و خشک تره بعدش جنگل های مرطوب و سبز مازندران شروع می شه. اسم روستاها هم تو این بخش یه حال و هوای شمالی تر پیدا می کنن.

• ولایت رود (دیزین) : قبل از تونل اسم دیزین برای همه آشناست. پیست اسکی معروفش اینجا رو به یه قطب گردشگری زمستونی تبدیل کرده. اسم قدیمش «ولایت رود» بوده که نشون می ده چقدر رودخونه تو این منطقه مهمه.
• سیاه بیشه : بعد از تونل یکی از اولین اسم های آشنا سیاه بیشه است. اسمش شاید کمی وهم انگیز باشه اما به خاطر جنگل های انبوه و مه غلیظی که اغلب اینجا رو می پوشونه خیلی هم بی راه نیست. نیروگاه تلمبه ذخیره ای هم که اینجا ساختن به شهرتش اضافه کرده. سیاه بیشه یه جورایی نماد ورود به مازندران از دل کوه هاست.
• هریجان : یه اسم خوش آهنگ دیگه! روستای هریجان با دشت های پر گل و آبشار معروفش یه تیکه از بهشته. منطقه حفاظت شده اش هم نشون می ده چقدر طبیعت اینجا بکر و دست نخورده ست. می گن اردیبهشت هریجان دیدن داره. اسمش لطافت طبیعتش رو فریاد می زنه.
• ناتر فشکور دلیر : این اسم ها شاید کمتر شنیده شده باشن اما هر کدومشون یه دنیای کشف نشده ان. ناتر با اون بافت قدیمی و خونه های گلی و چوبی فشکور که بهش «آلپ ایران» هم می گن به خاطر طبیعت کوهستانی و خنکش و دلیر که اسمش حس هیجان و ماجراجویی می ده. این روستاها برای اونایی خوبه که دنبال جاهای بکرتر و آروم تر می گردن.
• کندلوس : اگرچه کمی از جاده اصلی دوره اما اسم کندلوس همیشه همراه جاده چالوس میاد. روستایی با موزه مردم شناسی معروف و کوچه های سنگفرش شده که حس سفر در زمان رو به آدم می ده.
• سینوا بنفشه ده حسنکدر : این ها هم اسم هایی هستن که لابه لای پیچ و خم های جاده به چشم می خورن. سینوا که می گن برای دوچرخه سواری کوهستان عالیه بنفشه ده که اسمش آدم رو یاد دشت های پر از گل می ندازه و حسنکدر با اون طبیعت زیبا و چشمه های زلالش. هر کدوم یه گوشه دنج از این جاده پرماجرا هستن.

چرا این اسم ها اینقدر به دل می شینن؟

شاید چون فقط اسم نیستن. هر کدوم از این نام ها مثل ارنگه شهرستانک گچسر سیاه بیشه یا هریجان یه نشونی ان روی نقشه خاطرات ما.[۵] یادآور سفرهای خانوادگی پیک نیک های کنار رودخونه آش داغ تو هوای سرد یا حتی ترافیک های کلافه کننده ای که اون هم بخشی از هویت این جاده ست.

این اسم ها بخشی از داستان جاده چالوس هستن. داستانی که با هر سفر دوباره نوشته می شه. داستانی که با صدای رودخونه بوی خاک بارون خورده و سبزی بی پایان درخت ها همراهه.

نکات خودمونی برای همسفرهای جاده چالوس

1. صبور باشید : جاده چالوس زیباست اما پرترافیک هم می تونه باشه مخصوصا آخر هفته ها و تعطیلات. با آرامش رانندگی کنید و از مسیر لذت ببرید. قبل از حرکت حتما از وضعیت راه با شماره ۱۴۱ باخبر بشید.
2. بهترین زمان سفر : بهار (مخصوصا اردیبهشت) با شکوفه ها و سرسبزی بی نظیرش و پاییز با اون رنگ های آتشینش جاده چالوس رو تبدیل به یه تابلو نقاشی می کنن. تابستان هم خوبه ولی شلوغ تره و زمستان هم زیبایی خاص خودش رو داره اما نیازمند تجهیزات و احتیاط بیشتره.[۶]
3. شکم گردی رو فراموش نکنید : آش رشته آش دوغ عدسی کباب جوجه بلال و صد البته ماهی قزل آلای تازه! رستوران ها و کافه های کنار جاده بخشی از جذابیت سفرن.[۱] حتما یه توقف خوشمزه داشته باشید.
4. گوشه و کنارهای دنج : فقط به جاده اصلی اکتفا نکنید.[۷] خیلی از این روستاهای قشنگ مثل ارنگه خور شهرستانک یا هریجان جاده های فرعی دارن که شما رو به دل طبیعت بکرتر می برن. البته با احتیاط و اگه با مسیر آشنا هستید.[۶]
5. امنیت : پیچ های تند و دره های عمیق بخشی از هویت این جاده ست.[۶] با سرعت مطمئنه حرکت کنید از سبقت های بی مورد پرهیز کنید و حتما وضعیت فنی ماشینتون رو قبل از سفر چک کنید.

حس خوب پایان سفر (یا شاید آغاز سفری دیگر؟)

رسیدن به چالوس و دیدن دریا بعد از اون همه پیچ و خم کوهستانی حس خیلی خوبیه. اما راستش رو بخواین خودِ این ۱۶۰ کیلومتر مسیر خودِ این اسم ها و خاطره ها گاهی از مقصد هم جذاب ترن. جاده چالوس فقط یه مسیر نیست یه تجربه ست. یه حس نوستالژیکه که با هر بار رفتن دوباره زنده می شه. اسم این روستاها مثل نت های موسیقی متن این جاده ان؛ گاهی آروم و دلنشین گاهی پرهیجان و پرماجرا.

امیدوارم این سفر کوتاه به دنیای اسم های روستاهای جاده چالوس براتون لذت بخش بوده باشه و شاید دفعه بعدی که از این جاده رد شدید با دقت بیشتری به تابلوها نگاه کنید و قصه های پشت این اسم ها رو به یاد بیارید.

پرسش و پاسخ های خودمونی

سوال ۱ : بهترین وقت برای رفتن به جاده چالوس و دیدن این روستاها کی هست؟

پاسخ : ببین هر فصلی قشنگی خودشو داره! بهار مخصوصا اردیبهشت همه جا سبز و پر از شکوفه ست هوا عالیه (مثلا ارنگه یا خور). پاییز هم که دیگه نگم برات جاده هزار رنگ می شه و عکس هاش فوق العاده ست (شهرستانک تو پاییز محشره). تابستون هوا خوبه ولی خب خیلی شلوغ می شه. زمستون هم اگه عاشق برف و سرما باشی و البته ماشینت مجهز باشه و جاده باز باشه قشنگه مخصوصا نزدیکای دیزین. ولی اگه دنبال بهترین هوا و طبیعت و ترافیک کمتر هستی اواسط بهار (اردیبهشت) و اوایل پاییز (مهرماه) رو پیشنهاد می کنم.

سوال ۲ : رانندگی تو جاده چالوس سخته؟ امنه؟

پاسخ : راستش رو بخوای جاده چالوس جاده آسونی نیست.[۷] پیچ هاش تنده بعضی جاهاش باریکه و کنارش دره است. مخصوصا تو شب یا هوای بارونی و برفی باید خیلی با احتیاط رانندگی کنی.[۶] ولی اگه با سرعت مطمئنه بری حواست جمع باشه و سبقت الکی نگیری مشکلی پیش نمیاد. خیلی ها سال هاست دارن تو این جاده رفت و آمد می کنن. فقط حتما قبلش ماشینت رو چک کن مخصوصا ترمزها و لاستیک ها. و اینکه تو زمستون حتما زنجیر چرخ همراهت باشه.

سوال ۳ : غیر از خود جاده کدوم روستاها یا جاها رو حتما باید ببینیم؟

پاسخ : سلیقه ها متفاوته ولی چندتا جا هست که به نظرم حیفه از دست بدی :

• روستای شهرستانک : هم تاریخیه (کاخ ناصری) هم طبیعتش فوق العاده ست. برای یه پیاده روی چند ساعته عالیه.
• روستای ارنگه و آبشار هفت چشمه : هم نزدیک کرجه هم قشنگه و دسترسی به آبشارش هم نسبتا راحته.
• غار یخ مراد (نزدیک کهنه ده) : اگه اهل ماجراجویی هستی دیدن یه غار یخی تو دل تابستون خیلی جذابه!
• باغ لاله های گچسر : البته فقط تو اردیبهشت ماه قشنگه ولی اگه اون موقع رفتی حتما ببینش.
• کلاردشت و دریاچه ولشت : اگرچه یه کم از جاده اصلی دور می شی (بعد از مرزن آباد) ولی طبیعت کلاردشت و آرامش دریاچه ولشت واقعا ارزشش رو داره.

اینا فقط چندتا پیشنهاد بود خودت می تونی تو مسیر توقف کنی و جاهای دنج و قشنگ دیگه ای هم کشف کنی! سفر بهت خوش بگذره!

منابع این مقاله برگرفته از سایتهای :

1. otaghak.com
2. bitrun.info
3. jajiga.com
4. arktourism.ir
5. kojaro.com
6. payaneh.ir
7. blogfa.com