مواد اولیه تثبیت کننده برای جلوگیری از تفکیک محصولات آرایشی

مواد اولیه تثبیت کننده برای جلوگیری از تفکیک محصولات آرایشی

دنیای رنگارنگ و پویای محصولات آرایشی بر پایه ترکیبات پیچیده ای بنا شده است که برای حفظ کیفیت اثربخشی و ظاهر مطلوب خود به پایداری بالایی نیاز دارند. یکی از چالش های اساسی در فرمولاسیون این محصولات پدیده «تفکیک» یا جدایی فازهاست که می تواند منجر به کاهش عمر مفید محصول تغییر بافت و رنگ و نهایتاً نارضایتی مصرف کننده شود. تفکیک در اشکال مختلفی مانند جدایی آب از روغن در امولسیون ها ته نشینی ذرات در سوسپانسیون ها یا خروج مایع از ژل ها (سینرزیس) بروز می کند.

برای مقابله با این مشکل متخصصان فرمولاسیون از مواد اولیه ویژه ای به نام «تثبیت کننده» استفاده می کنند. این مواد نقش حیاتی در حفظ یکنواختی و همگنی فرمولاسیون های آرایشی ایفا کرده و اطمینان حاصل می کنند که محصول از زمان تولید تا پایان عمر مفید خود ساختار و ویژگی های مورد انتظار را حفظ کند. انتخاب و به کارگیری صحیح تثبیت کننده ها نیازمند دانش عمیق در شیمی فیزیک مواد آرایشی شناخت انواع فرمولاسیون ها و آشنایی با خواص متنوع مواد اولیه موجود در بازار است. در این مقاله به بررسی تخصصی دلایل تفکیک محصولات آرایشی نقش و انواع مواد اولیه تثبیت کننده و نکات کلیدی در انتخاب و استفاده از آن ها خواهیم پرداخت.

چرا محصولات آرایشی تفکیک می شوند؟

تفکیک در محصولات آرایشی نشانه ای از ناپایداری ترمودینامیکی یا کینتیکی سیستم است. فرمولاسیون های آرایشی اغلب سیستم های چند فازی هستند که اجزای آن ها تمایل طبیعی به جدایی دارند تا به حالت پایدارتر (کمترین انرژی) برسند. درک دلایل ریشه ای این ناپایداری برای انتخاب راهکار مناسب حیاتی است.

یکی از رایج ترین دلایل تفکیک ناپایداری «امولسیون ها» است. امولسیون ها مخلوطی از دو فاز غیرقابل امتزاج (معمولاً آب و روغن) هستند که یکی به صورت قطرات ریز در دیگری پراکنده شده است. بدون وجود امولسیفایر و تثبیت کننده های مناسب این قطرات تمایل به ادغام شدن (Coalescence) و در نهایت جدایی کامل فازها دارند. این پدیده در کرم ها لوسیون ها و شیر پاک کن ها مشاهده می شود.

در «سوسپانسیون ها» (مانند لاک ناخن یا برخی فاندیشن ها) ذرات جامد در یک فاز مایع پراکنده شده اند. نیروی گرانش باعث ته نشینی این ذرات (Sedimentation) یا شناور شدن آن ها در سطح (Creaming) می شود. ویسکوزیته پایین فاز مایع و اندازه بزرگ ذرات جامد این پدیده را تسریع می کند. استفاده از تثبیت کننده ها برای ایجاد یک شبکه ساختاری که ذرات را در جای خود نگه دارد ضروری است.

«ژل ها» نیز می توانند دچار ناپایداری شوند. پدیده «سینرزیس» (Syneresis) به خروج مایع از شبکه ژل اشاره دارد که باعث کاهش حجم و تغییر بافت ژل می شود. این اتفاق زمانی رخ می دهد که شبکه پلیمری ژل نتواند فاز مایع را به طور کامل در خود نگه دارد. تغییرات دما یا pH می تواند این پدیده را تشدید کند.

علاوه بر این ناپایداری های فیزیکی عوامل دیگری مانند تغییرات دما (چرخه های انجماد-ذوب یا قرار گرفتن در معرض گرمای شدید) ارتعاشات در حین حمل و نقل و حتی آلودگی میکروبی نیز می توانند ساختار فرمولاسیون را بر هم زده و منجر به تفکیک شوند.

نقش مواد اولیه تثبیت کننده در فرمولاسیون آرایشی

تثبیت کننده ها مواد اولیه کلیدی هستند که با اثرگذاری بر خواص فیزیکی فرمولاسیون از جدایی فازها جلوگیری می کنند. نقش اصلی آن ها نه تنها حفظ یکنواختی اولیه محصول بلکه تضمین پایداری آن در طول زمان و تحت شرایط مختلف محیطی است. این مواد با مکانیسم های متنوعی عمل می کنند.

یکی از اصلی ترین مکانیسم ها افزایش «ویسکوزیته» فاز پیوسته است. با افزایش ویسکوزیته حرکت قطرات پراکنده (در امولسیون ها) یا ذرات جامد (در سوسپانسیون ها) کندتر شده و در نتیجه سرعت ته نشینی شناور شدن یا ادغام به طور قابل توجهی کاهش می یابد. مواد ویسکوز کننده مانند صمغ ها یا پلیمرها این نقش را ایفا می کنند.

مکانیسم دیگر ایجاد یک «شبکه ساختاری» در فاز پیوسته است. برخی از تثبیت کننده ها به ویژه عوامل ژل کننده و تعلیق کننده قادرند ساختاری سه بعدی در مایع ایجاد کنند که قطرات یا ذرات را به صورت فیزیکی به دام می اندازد و از حرکت و تجمع آن ها جلوگیری می کند. این شبکه باید به اندازه کافی مستحکم باشد تا بتواند در برابر نیروهای گرانش یا برهمکنش های بین ذرات مقاومت کند.

در مورد امولسیون ها تثبیت کننده ها می توانند با همکاری امولسیفایرها عمل کنند. در حالی که امولسیفایرها کشش سطحی بین فازها را کاهش داده و تشکیل قطرات ریز را تسهیل می کنند تثبیت کننده ها با افزایش ویسکوزیته فاز پیوسته یا ایجاد یک لایه محافظ در اطراف قطرات از ادغام مجدد آن ها جلوگیری می کنند. برخی مواد مانند برخی پلیمرها یا ذرات جامد ریز (مانند خاک رس) می توانند به سطح مشترک آب و روغن مهاجرت کرده و با ایجاد یک سد فیزیکی پایداری امولسیون را افزایش دهند (مکانیسم پیکرینگ).

به طور خلاصه تثبیت کننده ها با مهار حرکت اجزای مختلف فرمولاسیون افزایش مقاومت سیستم در برابر نیروهای مخرب (مانند گرانش یا برهمکنش بین ذرات) و حفظ ساختار همگن عمر مفید و کیفیت محصولات آرایشی را تضمین می کنند.

انواع مواد اولیه تثبیت کننده رایج در صنعت آرایشی

صنعت آرایشی از طیف وسیعی از مواد اولیه برای تثبیت فرمولاسیون ها استفاده می کند. این مواد از نظر منشأ ساختار شیمیایی و مکانیسم عمل متفاوت هستند. شناخت ویژگی های هر دسته برای انتخاب بهینه ترین گزینه برای یک فرمولاسیون خاص ضروری است.

عوامل ویسکوز کننده و ژل کننده

این دسته از مواد با افزایش ویسکوزیته فاز پیوسته یا تشکیل یک شبکه ژلی به تثبیت امولسیون ها و سوسپانسیون ها کمک می کنند.

• پلیمرهای طبیعی: شامل صمغ های گیاهی و مشتقات سلولز.صمغ زانتان (Xanthan Gum): یک پلی ساکارید میکروبی با قابلیت ایجاد ویسکوزیته بالا حتی در غلظت های پایین. در برابر تغییرات pH و دما مقاوم است و خواص تعلیق کنندگی خوبی دارد. در کرم ها لوسیون ها ژل ها و سوسپانسیون ها کاربرد دارد.صمغ گوار (Guar Gum) و مشتقات آن: مانند هیدروکسی پروپیل گوار. ویسکوزیته دهنده های مؤثر و اغلب در محصولات مراقبت از مو و پوست استفاده می شوند.مشتقات سلولز: مانند هیدروکسی اتیل سلولز (HEC) و کربوکسی متیل سلولز (CMC). ویسکوزیته دهنده های پرکاربرد در امولسیون ها و ژل ها. HEC در محصولات شفاف و CMC در سیستم های آبی استفاده می شود.کاراژینان (Carrageenan): پلی ساکارید استخراج شده از جلبک دریایی. بسته به نوع (کاپا آیوتا لامبدا) می تواند ژل های با بافت متفاوت ایجاد کند و در تثبیت امولسیون ها و سوسپانسیون ها به کار رود.
• پلیمرهای سنتزی:کربومرها (Carbomers): پلیمرهای اسید اکریلیک. ویسکوزیته بالایی ایجاد می کنند و نیاز به خنثی سازی دارند. ژل های شفاف و پایداری می سازند و در کرم ها ژل ها و فاندیشن ها استفاده می شوند.پلیمرهای آکریلات کوپلیمر (Acrylates Copolymer): نسل جدیدتری از ویسکوزیته دهنده ها که معمولاً به صورت امولسیون پلیمری عرضه می شوند و استفاده از آن ها آسان تر است. در فوم ها ژل ها و محصولات اسپری کاربرد دارند.
• خاک رس های معدنی: مانند بنتونیت (Bentonite) و هکتوریت (Hectorite). این خاک رس ها در حضور آب متورم شده و ساختاری ژل مانند با خاصیت «تیکسوتروپی» (Thixotropy) ایجاد می کنند که برای تعلیق ذرات جامد بسیار مؤثر است. در ماسک ها فاندیشن ها و سوسپانسیون ها استفاده می شوند.
• واکس ها (Waxes): مانند موم زنبور عسل (Beeswax) واکس کارناوبا (Carnauba Wax) و واکس های میکروکریستالی. در امولسیون های آب در روغن یا پایه روغنی با تشکیل شبکه بلوری به افزایش ویسکوزیته و پایداری کمک می کنند. در بالم ها رژ لب ها و کرم های سنگین کاربرد دارند.

امولسیفایرها

اگرچه وظیفه اصلی امولسیفایرها تشکیل امولسیون است اما نقش آن ها در پایداری درازمدت سیستم های دوفازی حیاتی است. یک امولسیفایر خوب با کاهش کشش سطحی و ایجاد یک لایه پایدار در اطراف قطرات از ادغام آن ها جلوگیری می کند. برخی امولسیفایرها به ویژه امولسیفایرهای پلیمری یا بر پایه ذرات اثر تثبیت کنندگی قابل توجهی نیز دارند.

• امولسیفایرهای رایج:استرهای سوربیتان و پلی سوربات ها: مانند سوربیتان اولئات و پلی سوربات 80. اغلب به صورت ترکیبی برای دستیابی به HLB (Hydrophilic-Lipophilic Balance) مناسب استفاده می شوند.ستیل الکل و استئاریل الکل: اگرچه به تنهایی امولسیفایر نیستند اما به عنوان «تثبیت کننده امولسیون» (Emulsion Stabilizer) با ایجاد ساختار شبکه بلوری مایع در فاز پیوسته به پایداری امولسیون کمک می کنند.امولسیفایرهای آنیونیک کاتیونیک و آمفوتریک: بسته به نوع فرمولاسیون و pH محیط انتخاب می شوند.

عوامل تعلیق کننده

این مواد به طور خاص برای جلوگیری از ته نشینی ذرات جامد در سوسپانسیون ها طراحی شده اند. مکانیسم عمل آن ها اغلب شامل ایجاد یک «حد تسلیم» (Yield Stress) در فاز مایع است؛ به این معنی که مایع تا زمانی که نیروی وارد شده از یک آستانه مشخص کمتر باشد مانند یک جامد رفتار کرده و ذرات را معلق نگه می دارد. با هم زدن این ساختار موقتاً می شکند و ویسکوزیته کاهش می یابد (خاصیت تیکسوتروپی) اما پس از سکون دوباره بازسازی می شود.

• نمونه ها: خاک رس های معدنی (بنتونیت هکتوریت) برخی پلیمرهای سلولزی و پلیمرهای سنتزی خاص (مانند برخی کربومرها یا آکریلات ها) که برای این منظور بهینه شده اند.

انتخاب ماده تثبیت کننده مناسب: عوامل کلیدی

انتخاب ماده تثبیت کننده مناسب یک مرحله حیاتی و پیچیده در فرآیند فرمولاسیون است. یک انتخاب اشتباه می تواند منجر به ناپایداری محصول تغییرات بافتی نامطلوب یا حتی واکنش با سایر اجزا شود. عوامل متعددی باید در نظر گرفته شوند:

• نوع فرمولاسیون: آیا محصول یک امولسیون (O/W یا W/O) سوسپانسیون ژل یا محصولی با ویسکوزیته پایین است؟ هر نوع فرمولاسیون نیازهای تثبیت کنندگی خاص خود را دارد.
• ویسکوزیته و بافت مطلوب: تثبیت کننده ها به شدت بر ویسکوزیته و حس محصول روی پوست اثر می گذارند. باید ماده ای انتخاب شود که ویسکوزیته مورد نظر را ایجاد کرده و بافت دلخواه (سبک سنگین ژلی کرمی) را فراهم کند.
• سازگاری با سایر اجزا: تثبیت کننده باید با تمام مواد اولیه دیگر در فرمولاسیون سازگار باشد. عواملی مانند pH فرمولاسیون حضور الکترولیت ها و نوع امولسیفایرها می توانند بر عملکرد تثبیت کننده ها (به ویژه پلیمرها) تأثیر بگذارند.
• شرایط فرآیند تولید: برخی تثبیت کننده ها نسبت به دما یا تنش برشی (Shear) در حین مخلوط کردن حساس هستند. فرآیند تولید باید با خواص ماده تثبیت کننده انتخابی همخوانی داشته باشد.
• هزینه: قیمت مواد اولیه تثبیت کننده متفاوت است. باید تعادلی بین عملکرد مورد نیاز و هزینه تمام شده محصول برقرار شود.
• وضعیت نظارتی و ایمنی: ماده تثبیت کننده باید برای کاربرد مورد نظر ایمن بوده و مطابق با مقررات سازمان های بهداشتی و نظارتی (مانند FDA اتحادیه اروپا) باشد.
• خواص حسی: حس محصول روی پوست (Sensory properties) بسیار مهم است. برخی تثبیت کننده ها ممکن است حس چسبندگی یا صابونی شدن ایجاد کنند. باید ماده ای انتخاب شود که تجربه کاربری مطلوبی ارائه دهد.
• شفافیت (در صورت نیاز): برای محصولاتی مانند ژل های شفاف باید از تثبیت کننده هایی استفاده شود که باعث کدورت نشوند (مانند برخی کربومرها یا HEC).

اغلب برای دستیابی به پایداری بهینه و خواص بافتی دلخواه از ترکیب چند نوع ماده تثبیت کننده با مکانیسم های عمل متفاوت استفاده می شود. این رویکرد به فرمولاسیون کننده اجازه می دهد تا به هم افزایی در خواص دست یابد.

چالش ها و نکات تخصصی در استفاده از تثبیت کننده ها

استفاده از تثبیت کننده ها در فرمولاسیون های آرایشی بدون چالش نیست. فرمولاسیون کننده باید با درک عمیق از رفتار این مواد بر این چالش ها غلبه کند.

یکی از چالش ها یافتن تعادل مناسب بین «تثبیت بیش از حد» و «تثبیت ناکافی» است. تثبیت ناکافی منجر به جدایی فازها می شود اما تثبیت بیش از حد نیز می تواند باعث ایجاد بافت نامطلوب (بیش از حد سفت یا ژلاتینی) مشکل در پخش شدن محصول یا حتی ناپایداری های دیگر شود.

«برهمکنش بین اجزا» یک نکته تخصصی مهم است. تثبیت کننده ها می توانند با سایر مواد در فرمولاسیون مانند امولسیفایرها نگهدارنده ها الکترولیت ها یا حتی عطریات واکنش نشان دهند. این برهمکنش ها ممکن است باعث کاهش کارایی تثبیت کننده تغییر ویسکوزیته یا حتی ایجاد رسوب شوند. به عنوان مثال برخی پلیمرهای آنیونیک (مانند کربومرها) به شدت به حضور الکترولیت ها حساس هستند و در غلظت های بالای نمک ویسکوزیته خود را از دست می دهند.

«تأثیر بر خواص حسی» نیز یک چالش کلیدی است. در حالی که تثبیت کننده پایداری فیزیکی را تضمین می کند نباید به قیمت از دست رفتن حس خوشایند محصول باشد. فرمولاسیون کننده باید مواد را با دقت انتخاب و ترکیب کند تا هم پایداری و هم بافت و حس مطلوب (مانند نرمی عدم چسبندگی پخش پذیری آسان) حاصل شود.

«فرآیند تولید» نیز نیازمند بهینه سازی است. نحوه افزودن تثبیت کننده دما زمان اختلاط و میزان تنش برشی اعمال شده می تواند بر عملکرد نهایی تثبیت کننده تأثیر بگذارد. به عنوان مثال برخی پلیمرها نیاز به هیدراسیون کامل دارند و باید به آرامی به فاز آبی اضافه شوند.

«روش های تست پایداری» نیز نیازمند تخصص هستند. برای پیش بینی رفتار محصول در طول زمان از تست های تسریع شده استفاده می شود. این تست ها شامل قرار دادن محصول در دماهای بالا (مانند 40 یا 45 درجه سانتی گراد) چرخه های انجماد-ذوب و تست های سانتریفیوژ است. تفسیر نتایج این تست ها برای ارزیابی پایداری درازمدت محصول حیاتی است.

آینده مواد اولیه تثبیت کننده در محصولات آرایشی

صنعت آرایشی همواره در جستجوی مواد اولیه جدید و بهبود یافته است و حوزه تثبیت کننده ها نیز از این قاعده مستثنی نیست. روندهای آینده در این زمینه بر چند محور اصلی تمرکز دارند:

«مواد طبیعی و پایدار»: با افزایش آگاهی مصرف کنندگان نسبت به مسائل زیست محیطی و تمایل به استفاده از محصولات با منشأ طبیعی تقاضا برای تثبیت کننده های طبیعی و قابل تجزیه زیستی در حال افزایش است. تحقیقات بر روی پلی ساکاریدهای جدید از منابع گیاهی یا میکروبی پروتئین ها و مشتقات طبیعی با خواص تثبیت کنندگی بالا متمرکز است. این مواد نه تنها باید عملکرد خوبی داشته باشند بلکه باید از نظر پایداری قابلیت فرآیندپذیری و هزینه نیز رقابتی باشند.

«مواد چند منظوره»: توسعه مواد اولیه ای که علاوه بر تثبیت کنندگی خواص دیگری مانند آبرسانی ایجاد حس لطافت یا حتی فعالیت بیولوژیکی (مانند خواص آنتی اکسیدانی) را نیز ارائه دهند یک روند مهم است. این مواد به فرمولاسیون کنندگان اجازه می دهند تا با استفاده از تعداد کمتری ماده اولیه به خواص پیچیده تری دست یابند و فرمولاسیون را ساده تر کنند.

«سیستم های پیشرفته تحویل مواد فعال»: محصولات آرایشی مدرن به طور فزاینده ای از سیستم های تحویل پیچیده تر مانند کپسول ها نانوامولسیون ها یا لیپوزوم ها برای افزایش اثربخشی مواد فعال استفاده می کنند. تثبیت این سیستم ها نیازمند تثبیت کننده های ویژه ای است که با ساختار آن ها تداخل نداشته باشند و پایداری فیزیکی و شیمیایی ماده فعال محبوس شده را تضمین کنند. توسعه تثبیت کننده های سازگار با این سیستم ها یک حوزه تحقیقاتی فعال است.

«تثبیت کننده های هوشمند»: نسل های آینده تثبیت کننده ها ممکن است قادر به پاسخگویی به محرک های محیطی (مانند دما یا pH) باشند تا خواص محصول را در طول زمان بهینه کنند. این مفهوم هنوز در مراحل اولیه توسعه است اما پتانسیل زیادی برای ایجاد محصولات آرایشی با عملکرد پیشرفته دارد.

به طور کلی آینده مواد اولیه تثبیت کننده به سمت توسعه موادی حرکت می کند که هم از نظر عملکردی برتر باشند (پایداری بهتر بافت مطلوب تر) هم با روندهای پایداری و طبیعی بودن همخوانی داشته باشند و هم امکان توسعه فرمولاسیون های نوآورانه و پیچیده تر را فراهم آورند.

خلاصه ای از مطلب

در دنیای پویای محصولات آرایشی و بهداشتی پایداری فرمولاسیون اهمیت بالایی دارد و یکی از چالش‌های اصلی پدیده تفکیک یا جدایی فازهاست که می‌تواند منجر به کاهش کیفیت و عمر مفید محصول شود. تفکیک به اشکال مختلفی مانند جدایی آب از روغن در امولسیون‌ها ته‌نشینی ذرات در سوسپانسیون‌ها یا خروج مایع از ژل‌ها رخ می‌دهد. برای مقابله با این مشکل متخصصان از مواد اولیه تثبیت‌کننده بهره می‌برند که نقش کلیدی در حفظ یکنواختی و همگنی محصولات ایفا می‌کنند و پایداری آن‌ها را در برابر عوامل محیطی تضمین می‌نمایند.

تثبیت‌کننده‌ها با مکانیسم‌هایی مانند افزایش ویسکوزیته ایجاد شبکه ساختاری یا همکاری با امولسیفایرها از جدایی فازها جلوگیری می‌کنند. این مواد شامل پلیمرهای طبیعی (مانند صمغ زانتان و مشتقات سلولز) پلیمرهای سنتزی (مانند کربومرها) خاک رس‌های معدنی و واکس‌ها هستند. همچنین امولسیفایرها و عوامل تعلیق‌کننده نیز در کنار تثبیت‌کننده‌ها نقش مهمی در پایداری محصولات دارند.

انتخاب ماده تثبیت‌کننده مناسب نیازمند توجه به نوع فرمولاسیون ویسکوزیته مطلوب سازگاری با سایر اجزا شرایط تولید هزینه و الزامات ایمنی است. چالش‌هایی مانند تعادل بین تثبیت بیش از حد و ناکافی برهمکنش با سایر مواد و تأثیر بر خواص حسی محصول نیز باید مدنظر قرار گیرد.

در آینده روند استفاده از مواد اولیه تثبیت‌کننده به سمت مواد طبیعی و پایدار مواد چندمنظوره و سیستم‌های تحویل پیشرفته حرکت می‌کند. فروشنده مواد اولیه آرایشی و بهداشتی شیمی سنتر با ارائه انواع تثبیت‌کننده‌های تخصصی می‌تواند نقش مهمی در تأمین نیازهای صنعت آرایشی و بهداشتی ایفا کند و به فرمولاسیون‌کنندگان برای تولید محصولات باکیفیت و پایدار کمک نماید

سوالات متداول

آیا همه محصولات آرایشی به تثبیت کننده نیاز دارند؟

خیر همه محصولات آرایشی نیاز به تثبیت کننده به معنای رایج (مانند ویسکوز کننده یا تعلیق کننده) ندارند. محصولات تک فاز مانند روغن های خالص یا پودرها معمولاً نیازی به این مواد ندارند. اما فرمولاسیون های چند فاز مانند امولسیون ها سوسپانسیون ها و ژل ها برای حفظ پایداری و یکنواختی خود به شدت به تثبیت کننده ها وابسته هستند.

تفاوت بین امولسیفایر و تثبیت کننده چیست؟

امولسیفایرها موادی هستند که تشکیل امولسیون (مخلوط کردن دو فاز غیرقابل امتزاج) را تسهیل می کنند. تثبیت کننده ها موادی هستند که از جدایی فازها پس از تشکیل جلوگیری می کنند. در حالی که امولسیفایرها برای ایجاد امولسیون ضروری اند تثبیت کننده ها برای حفظ پایداری آن در طول زمان حیاتی هستند و اغلب با امولسیفایرها همکاری می کنند.

چگونه می توان پایداری یک محصول آرایشی را در خانه بررسی کرد؟

در خانه می توانید با مشاهده محصول در طول زمان و تحت شرایط مختلف دما (مانند قرار دادن در دمای اتاق و سپس در یخچال) نشانه های تفکیک مانند جدایی لایه ها تغییر رنگ تغییر بو یا تغییر بافت (مانند آب انداختن کرم) را بررسی کنید. تست های حرفه ای در آزمایشگاه بسیار دقیق تر هستند.

استفاده از تثبیت کننده های طبیعی چه مزایایی دارد؟

تثبیت کننده های طبیعی مانند صمغ زانتان یا مشتقات سلولز اغلب زیست تخریب پذیر و از منابع تجدیدپذیر هستند که از نظر زیست محیطی مزیت دارند. همچنین برخی مصرف کنندگان آن ها را به مواد سنتزی ترجیح می دهند. با این حال عملکرد خلوص و سازگاری آن ها ممکن است نسبت به همتایان سنتزی متفاوت باشد و نیاز به بررسی دقیق دارد.

نقش دما در پایداری محصولات آرایشی چیست؟

دما نقش بسیار مهمی در پایداری محصولات آرایشی دارد. دماهای بالا می تواند باعث افزایش حرکت مولکولی کاهش ویسکوزیته و تسریع واکنش های شیمیایی شود که همگی به تفکیک کمک می کنند. دماهای پایین (انجماد) نیز می تواند باعث تشکیل بلورهای یخ شده و ساختار امولسیون ها را تخریب کند. حفظ محصول در دمای توصیه شده برای پایداری آن حیاتی است.