مودم 4G و TD-LTE چه تفاوت‌ها و شباهت‌هایی دارند؟

اگر از اینترنت در مکان‌های مختلف زیاد استفاده می‌کنید، احتمالا به تهیه‌ی یک مودم همراه فکر کرده‌اید اما آیا از تفاوت شبکه‌های ارتباطی مودم‌های همراه و به بیان ساده‌تر، تفاوت‌های 4G و LTE و TD-LTE هم اطلاعی دارید؟

برای دانستن تفاوت مودم‌های مرتبط با شبکه‌های مختلف اینترنت همراه، باید به خود فناوری این شبکه‌ها نگاهی داشته باشیم. حتی با وجود در دسترس قرار گرفتن شبکه‌های 5G جدید، هنوز اکثر مردم به استفاده از شبکه‌های اینترنت 4G و LTE در سراسر جهان ادامه می‌دهند چون این شبکه‌ها هم پوشش گسترده‌تری دارند و امکان استفاده از آن‌ها در مناطق بیشتری فراهم است و هم دستگاه‌هایی که از آن‌ها پشتیبانی می‌کنند، دردسترس‌تر و ارزان‌تر هستند.

هرچند عنوان این شبکه‌ها خیلی اوقات به جای یکدیگر استفاده می‌شود، اما در واقع تفاوت قابل توجهی بین 4G و LTE و البته TD-LTE که در حال حاضر در ایران در دسترس است، وجود دارد. این تفاوت به عملکرد این شبکه‌ها و سرعت اینترنت آن‌ها مرتبط است. در این نوشتار شبکه‌های ضمن بررسی 4G و LTE، به تفاوت‌ها و شباهت‌های اصلی آن‌ها می‌پردازیم و در نهایت می‌بینیم که کدام یک بهتر است: 4G یا LTE.

4G چیست؟

به نوشته‌ی یوسی‌تل، تاریخچه‌ی 4G یا نسل چهارم شبکه‌های پهن‌باند سلولی (4th Generation) به استانداردهای جدید صادر شده توسط بخش ارتباط رادیویی اتحادیه بین‌المللی مخابرات در سال 2008 بازمی‌گردد که اپراتورهای همراه را مجبور کرده بود تا سرعت انتقال داده را به حداقل 100 مگابیت بر ثانیه ارتقا دهند.

در آن زمان این عدد دست نیافتنی بود، اما هدف اصلی استاندارد جدید، به نوعی الهام بخشیدن به توسعه‌دهندگان برای ارائه‌ی فناوری‌های پیشرفته‌تر و بهتر بود. چند سال بعد، فناوری به پای استانداردها رسید و اکثر اپراتورها به شبکه‌ی 4G جابه‌جا شدند.

چیزی که 4G را از فناوری نسل قبلی متمایز می‌کرد، تغییر از فناوری رادیویی طیف گسترده، به فناوری انتقال چند حاملی OFDMA بود. این تغییر سرعت آپلود و دانلود بسیار بالاتری را فراهم و دسترسی به طیف وسیع‌تری از خدمات مانند بازی، ویدیو، رسانه‌های اجتماعی و غیره را امکان‌پذیر کرد.

LTE چیست؟

LTE مخفف «تکامل بلندمدت» (Long-Term Evolution) است و همان‌طور که نام آن نشان می‌دهد در حقیقت به عنوان برنامه‌ای بلندمدت برای رسیدن به استانداردهای جدید 4G در نظر گرفته شد و شکاف بین استانداردهای دست نیافتنی ITU-R و فناوری موجود را پر کرد.

فناوری LTE از یک سو به عنوان یک پیشرفت نسبت به نسل قبلی خود یعنی 3G عمل کرد و از سوی دیگر، به طور کامل الزامات تبدیل شدن به نسل بعدی یا 4G را برآورده نکرد. بدین ترتیب تجربه‌ی بهتری نسبت به نسل‌های قبلی برای کاربران به ارمغان آورد و به شبکه‌های تلفن همراه کمک کرد تا دستیابی به سرعت 4G را بدون داشتن فناوری لازم، تبلیغ کنند.

گاهی اوقات LTE را 4G LTE هم می‌نامند که به اشتباه باعث می‌شود کاربران تصور کنند از 4G استفاده می‌کنند، اما در واقعیت، هنوز هم فناوری LTE است و باید آن را یک ارتقای مهم و کاربردی نسبت به فناوری 3G دانست.

تمایز 4G در مقابل LTE پس از معرفی استاندارد «تکامل بلندمدت پیشرفته» (LTE-A) گیج‌کننده‌تر هم شد. در سال 2011، LTE-A در نهایت به عنوان فناوری استاندارد در دسترس عموم قرار گرفت. این فناوری سریع‌تر، قابل اعتمادتر و پایدارتر از فناوری پایه‌ی LTE معمولی است و پهنای باند بالاتری را در مقایسه با آن ارائه می‌کند. LTE-A که در آن زمان نزدیک‌ترین فناوری به 4G بود، سرعتی دو تا سه برابر بالاتر از LTE داشت.

فناوری TD-LTE

فناوری LTE زیرشاخه‌ی دیگری به نام TD-LTE هم دارد که برای کاربران ایرانی شناخته شده‌تر است. این عبارت مخفف «تقسیم زمانی ال‌تی‌ای» (Time Division LTE) است و تنها از یک فرکانس حامل برای ارسال و دریافت داده استفاده می‌کند. فریم رادیویی موجود به فریم‌های فرعی زمانی تقسیم می‌شود که می‌توانند بنا به نیاز لحظه‌ای کاربر به آپلود یا دانلود اختصاص داده شوند.

بنابراین تبادل داده‌ها در این استاندارد، به صورت هم‌زمان انجام نمی‌شود و می‌توان آن را یک رویکرد پویا دانست که بسیاری از نیازهای کاربران را پاسخ می‌دهد. استفاده‌ی TD-LTE از یک فرکانس به جای زوج فرکانس برای هر اپراتور، در کشورهایی که طیف فرکانسی محدود است یا اپراتور فقط به یک فرکانس جفت نشده دسترسی دارد، سودمند و کاربردی است. همچنین با توجه به یک کاربری پهنای باند در لحظه، می‌توان سرعت بیشتری برای دانلود یا آپلود انتظار داشت.

به TD-LTE «اینترنت 4G ثابت» هم اطلاق می‌شود. هرچند برای دسترسی به هر دو شبکه نیاز به سیم‌کارت است و مودم TD-LTE را هم می‌توان جابه‌جا کرد و پس از ثابت ماندن در مکان دلخواه، مورد استفاده قرار داد اما TD-LTE برای استفاده در حرکت توصیه نمی‌شود و امکان مکالمه و پیامک هم ندارد.

تفاوت بین LTE و 4G چیست؟

اکنون باید به تفاوت بین LTE و 4G اشاره کنیم و اینکه چگونه بر تجربه‌ی شما به عنوان یک کاربر اثر می‌گذارد؟ آیا 4G سریع‌تر از LTE است؟ آیا پایدارتر است؟ در کل استفاده از هر یک چه مزایا و معایبی نسبت به دیگری دارد؟

همان‌طور که در بالا اشاره شد، تفاوت این دو استاندارد ممکن است گاهی گیج‌کننده باشد و حتی با نسخه‌های جدیدتر مانند LTE-A، کمتر هم شده است. بنابراین خوب است ببینیم که دقیقا چه چیزی 4G را از نسل‌های قبلی خود متمایز می‌کند و چند تفاوت اصلی میان LTE و 4G چیست.

فناوری

طبق گزارش Data Conomy یکی از تفاوت‌های بین 4G و LTE روش انتقال داده است. داده ها باید بدون توجه به محتوای منتقل شده یا شبکه‌ی مورد استفاده، از طریق یک اتصال در اینترنت بسته‌بندی و جابه‌جا شوند.

فناوری LTE و شبکه‌های قدیمی‌تر از یک شبکه‌ی سوئیچینگ مدار استفاده می‌کنند. فناوری سوئیچینگ مدار اصطلاحی است که برای توصیف سیستم ارتباطی استفاده می‌شود. در این رویکرد، مستقیما یک اتصال در سطح شبکه میان فرستنده و گیرنده برقرار می‌شود. بدین ترتیب فقط یک خط مستقیم برای همه‌ی انواع انتقال داده استفاده خواهد شد که می‌تواند یک تماس تلفنی کامل، انتقال فایل، دانلود و غیره باشد. مزیت این نوع شبکه‌ها زمان اتصال سریع‌تر است. علاوه بر این، پس از ایجاد پیوند، احتمال قطع آن کمتر خواهد بود.

از سوی دیگر، شبکه های 4G از سازوکار سوئیچینگ بسته استفاده می‌کنند. این سیستم جدیدتر می‌تواند از تعداد فزاینده‌ی سایت‌های متصل در سراسر کره زمین بهره‌مند شود. هنگام استفاده از یک شبکه‌ی سوئیچینگ بسته، محافظت در برابر استراق سمع بسته بسیار مهم است زیرا داده‌های منتقل شده در سراسر شبکه به قطعات کوچکتری به نام بسته (پکیج) تقسیم می‌شوند.

این بسته‌ها از طریق هر راه موجود به سوی فرستنده ارسال می‌شوند و بنابراین موثرترین مسیر در لحظه انتخاب می‌شود. می‌توانید بسته‌های از دست رفته را دوباره ارسال کنید، که میزان از دست رفتن اطلاعات را کاهش می‌دهد. این یک روش بسیار موثر برای انتقال داده است.

سرعت

LTE در مقابل 4G، کدام سریع‌تر است؟ اگر استاندارد LTE معمولی را درنظر بگیریم، 4G به طور قابل توجهی سریع‌تر است. LTE فقط سرعت انتقال داده‌ی 100 مگابیت در ثانیه ارائه می‌دهد، در حالی که 4G واقعی حداکثر تا 1000 مگابیت در ثانیه را پوشش می‌دهد.

با این حال، اگر نگاهی به سرعت LTE-A بیندازیم، این تفاوت از بین می‌رود چون این نسخه هم به سرعت 1000 مگابیت در ثانیه می‌رسد. در نتیجه، پاسخ روشنی وجود ندارد و بستگی به این دارد که از کدام فناوری استفاده می‌کنید، LTE یا LTE-A و TD-LTE.

با توجه به اینکه امروزه اکثر شبکه‌ها LTE-A یا TD-LTE را ارائه می‌دهند، اغلب کاربران در جهان، از سرعت بالای آپلود و دانلود آن‌ها رضایت دارند و برای نمونه با 4G می‌توانند سرعت بیش از 100 مگابیت بر ثانیه و TD-LTE را با سرعت بین 10 تا 80 مگابیت بر ثانیه را تجربه کنند.

پوشش

در مورد پوشش شبکه، باید این نکته را در نظر داشت که توسعه‌ی فناوری جدید، لزوما آن را بلافاصله در دسترس همه قرار نمی‌دهد. چیزی که هم‌اکنون با توسعه‌ی فناوری 5G به روشنی مشاهده می‌کنیم. با وجود اینکه این فناوری وجود دارد، اما هنوز پوشش آن سراسری نیست. اما درباره‌ی TD-LTE و 4G خوشبختانه پوشش به حد قابل قبولی رسیده و امروزه بیشتر اپراتورها از جمله ایرانسل و همراه اول، در همه جای کشور پوشش دارند.

با این حال هنوز پوشش فناوری TD-LTE کمتر از 4G است و می‌توان گفت که هنوز بسیاری از روستاها و حاشیه‌ی شهرها به آن دسترسی ندارند؛ در حالی که فناوری 4G تقریبا پوشش براسری دارد. به این نکته هم باید توجه کرد که هنگام استفاده از اینترنت 4G در صورت نداشتن پوشش، به صورت خودکار به شبکه‌ی 3G یا در نهایت 2G منتقل می‌شوید اما در صورتی که منطقه‌ی مورد نظر شما تحت پوشش TD-LTE نباشد، به طور کامل از دسترسی به اینترنت محروم خواهید بود.

از سویی اکثر مردم به دلیل دستگاه‌های قدیمی یا اقتصادی که از فناوری 5G پشتیبانی نمی‌کنند، قادر به استفاده از آن نیستند. همین اتفاق در مورد 4G هم افتاد و این فناوری توسط بسیاری از گوشی‌های هوشمند پشتیبانی نمی‌شد و بنابراین کاربران زیادی نتوانستند از همان ابتدا از آن استفاده کنند. سرویس LTE از طریق اکثر دستگاه‌های مدرن قابل دسترسی است، در حالی که فناوری 4G هنوز برای برخی افراد غیرقابل استفاده است و مودم‌هایی که از آن پشتیبانی می‌کنند هم هزینه‌ی بالاتری دارند.

تأخیر

تأخیر به زمانی گفته می‌شود که داده‌ها از طریق شبکه به مقصد خود می‌رسند و دوباره باز می‌گردند. تأخیر از جریان یافتن مناسب داده‌ها و رفتن در مسیر درست جلوگیری می‌کند و منجر به کاهش پهنای باند می‌شود.

بنابراین تأخیر موضوع مهمی در شبکه‌های مخابراتی است؟ در واقع اختلاف تأخیر در شبکه‌های 4G و LTE بسیار زیاد است. 4G تأخیر 5 میلی‌ثانیه‌ای ارائه می‌دهد، در حالی که این میزان در شبکه‌ی LTE به 10 میلی‌ثانیه می‌رسد. زمانی که صحبت از میلی‌ثانیه می‌کنیم شاید چندان مهم به‌نظر نرسد اما برای کاربرانی که بازی‌های ویدیویی آنلاین انجام می‌دهند، ویدیو می‌بینند یا تماس و کنفرانس ویدیویی برقرار می‌کنند، این میزان بسیار اهمیت پیدا می‌کند.

قدرت سیگنال

به دلیل افزایش سرعت آپلود و دانلود و کاهش تأخیر، شبکه های 4G کیفیت بسیار بهتری برای تماس‌های صوتی و تصویری نسبت به LTE ارائه می‌دهند. کاربران 4G از دسترسی پایدار و بی‌وقفه به اینترنت لذت می‌برند و می‌توانند به صورت آنلاین بازی کنند، پخش زنده‌ی ویدیویی تماشا کنند و با دوستان، خانواده و همکاران خود تماس ویدیویی داشته باشند.

با این وجود این موضوع همیشه و در همه جا صادق نیست. از طرفی فناوری‌های تازه مبتنی بر شبکه‌ی LTE از جمله TD-LTE هم برای اغلب کاربری‌ها اتصال پایداری ارائه می‌دهند و می‌توان در صورت نیاز از آن‌ها استفاده کرد. با توجه به ارتباط پیوسته در مکان مشخص، می‌توان گفت در حال حاضر اندکی نسبت به شبکه‌های 4G موجود قدرت سیگنال بهتری هم دارند.

استفاده از داده‌ها

بحث دیگر در مقایسه‌ی LTE در مقابل 4G استفاده از داده است. آیا 4G از داده‌های بیشتری برای ارائه‌ی دسترسی به اینترنت استفاده می‌کند؟ در حقیقت این موضوع را می‌توان یک تصور غلط رایج دانست که هرچند منطقی است اما تا حد زیادی اشتباه درک شده است.

یک شبکه نمی‌تواند از داده‌های بیشتر یا کمتری نسبت به شبکه‌ی دیگر استفاده کند، اما می‌تواند امکان دسترسی به عملکردهای بیشتری را به صورت آنلاین فراهم کند که در نتیجه منجر به مصرف داده‌ی بالاتری می‌شود.

شبکه‌ی 4G به کاربران امکان تماشای ویدیو و گیمینگ را می‌دهد که با فناوری‌های قبلی امکان پذیر نبود. در نتیجه، افراد زمان بیشتری را به صورت آنلاین سپری می‌کنند و داده‌ی همراه بیشتری مصرف می‌کنند. با این حال، اگر فعالیت‌های یکسانی را با هر دو نوع شبکه انجام دهید، تفاوتی در میزان مصرف داده نخواهد داشت بلکه تفاوت در زمان بارگیری و بارگذاری داده‌ها خواهد بود.

بهترین مودم: 4G یا TD-LTE یا 4G/TD-LTE

انتخاب بهترین مودم مناسب 4G یا LTE به کاربری و بودجه‌ی شما بستگی دارد. در هر دو نوع مودم سیم کارت مخصوص به خود قرار می‌گیرد و همان‌طور که گفته شد با مودم‌های 4G امکان انتقال داده‌ با سرعت بالاتری را خواهید داشت و پوشش این شبکه هم بیشتر است؛ ضمن اینکه در صورت نداشتن پوشش، شبکه‌ی همراه به طور خودکار به 3G و در نهایت 2G سوییچ می‌کند.

در اغلب موارد قیمت مودم‌های 4G معمولا بالاتر است. هرچند در سال‌های اخیر با استقبال از این فناوری، قیمت این مودم‌ها هم در بازار تا حدی افزایش داشته است. به جز این، اپراتورها تعرفه‌های بالاتری را برای اینترنت 4G اعمال می‌کنند و بسته‌های اینترنتی آن‌ها گران‌تر است.

در عین حال اگر قادر به پرداخت هزینه‌ی بالاتری هستید، می‌توانید مودمی بخرید که از هر دو نوع شبکه‌ی TD-LTE و 4G پشتیبانی کند تا امکان استفاده از هر دو شبکه را بسته به سیم‌کارت تهیه شده، و نیاز داشته باشید.

علاوه بر فناوری شبکه، بسته به نیاز می‌توانید دنبال بهترین مدل‌های مودم رومیزی یا جیبی باشید. اگر زیاد در رفت‌وآمد هستید احتمالا مودم جیبی کاربری زیادی برای شما داشته باشد اما اگر محل استقرار مشخصی دارید، مودم رومیزی هم پاسخگوی نیاز شما خواهد بود.

برای انتخاب مودم مناسب در بازار برندهای زیادی حضور دارند که نام‌های معتبری هم در میان آن‌ها دیده می‌شود. خود اپراتورها از جمله همراه اول و ایرانسل هم مودم‌هایی را عرضه می‌کنند و طرح‌های تشویقی هم برای خرید هم‌زمان بسته‌های اینترنتی با مودم دارند که می‌تواند نسبت به خرید جداگانه‌ی هر کدام، مقرون‌به‌صرفه باشد.

 

کدام فناوری بهتر است؟

به طور خلاصه، 4G سرعت بسیار بالاتر، پایداری بیشتر و دسترسی به طیف وسیع‌تری از فعالیت‌های آنلاین را ارائه می‌دهد. LTE یک استاندارد میانی بین 3G و 4G است، بنابراین در نسخه‌ی پایه، عملکرد آن در مقایسه با نسل چهارم ضعیف‌تر است.

با این حال، گفته می‌شود که اگر در یک شهر بزرگ و پرجمعیت زندگی نکنید و پوشش هر دو شبکه در آن یکسان باشد، ممکن است حتی تفاوت 4G و LTE را متوجه نشوید. از سوی دیگر با پر کردن شکاف این دو استاندارد توسط LTE-A و در نتیجه افزایش بسیار زیاد کیفیت اتصال، این تفاوت اهمیت کمتری هم پیدا می‌کند.

سخن پایانی

اگر برای نخستین بار بخواهید یک مودم با فناوری بی‌سیم تهیه کنید، شاید دچار چالش بین انتخاب مدل‌های مبتنی بر TD-LTE و 4G شوید که بازار را در اختیار دارند. باید گفت که انتخاب یک مودم و البته سیم‌کارتی که برای آن تهیه می‌کنید، بستگی زیادی به بودجه، مکان استفاده و کاربری شما از اینترنت دارد.

به طور کلی مودم‌های 4G گران‌تر از مودم‌های هم‌رده از نوع TD-LTE هستند اما موارد استثنا هم وجود دارد و در سال‌های اخیر با استقبال از مودم‌های LTE قیمت این مدل‌ها هم افزایش داشته است.

اگر پیوسته در حال حرکت بین شهرها و مقاصد گوناگون هستید و به اینترنت در مسیر نیاز دارید، باید مودمی تهیه کنید که پوشش شبکه‌ی گسترده‌تری داشته باشد و 4G انتخاب بهتری است. در زمینه‌ی سرعت هم هر دو شبکه در مناطقی که پوشش کافی دارند، کیفیت قابل قبولی ارائه می‌کنند.

اما اگر برای استفاده در موقعیت ثابتی به مودم نیاز دارید، اولویت برای شما هزینه است و سرعت نسبی و قابل قبولی هم می‌خواهید، شبکه‌ی TD-LTE و مودم مرتبط با آن می‌تواند انتخاب مناسبی برایتان باشد چون هم هزینه‌ی مودم و هم هزینه‌ی بسته‌های اینترنتی آن در اغلب موارد ارزان‌تر است.

اگر بتوانید هزینه‌ی بیشتری پرداخت کنید، مودمی با پشتیبانی از هر دو فناوری بخرید و با تهیه‌ی هر دو نوع سیم‌کارت 4G و TD-LTE بسته به نیاز در هر زمان از یکی از آن‌ها استفاده کنید.

پرسش‌های متداول درباره‌ی مودم 4G و TD-LTE

آیا مودم 4G با مودم TD-LTE تفاوتی دارد؟

قطعا بله. در حقیقت تفاوت این دو مودم به تفاوت فناوری شبکه‌های پشتیبانی شده توسط آن‌ها برمی‌گردد. شبکه‌های LTE تلاشی برای دستیابی به استانداردهای 4G بودند.

سرعت 4G بیشتر است یا LTE؟

همان‌طور که در این مقاله اشاره شد، هرچند فناوری پایه سرعت کمتری نسبت به 4G داشت اما با ظهور استانداردهای بعدی مانند LTE-A و TD-LTE این اختلاف کم‌رنگ‌تر شد و در حال حاضر شبکه‌ی TD-LTE که در ایران هم پشتیبانی می‌شود سرعت قابل قبولی تا چند ده مگابیت در ثانیه ارائه می‌دهد.

قیمت مودم 4G و LTE چه تفاوتی دارند؟

در مجموع مودم‌های 4G با توجه به پوشش گسترده‌تر شبکه و توانایی سیم‌کارت برای تماس و ارسال پیامک قیمت بالاتری دارند اما با توجه به افزایش استقبال نسبت به مودم‌های TD-LTE قیمت این مودم‌ها هم در سال‌های اخیر شاهد افزایش قابل توجهی بوده است.