وقتی سخن از بیقراری و ناآرامی به میان می‌آید، معمولا همه به یاد بی‌قراری‌های روحی می‌افتیم، غافل از اینکه فقط روح انسان از بیقراری رنج نمی‌برد و گاه پاها نیز دچار نوعی بیقراری می‌شوند که در بسیاری از موارد صدای بیماران را درمی‌آورد. این عارضه که به «سندرم پای بیقرار» معروف است، در زمان نشسته یا خوابیده باعث احساس ناراحتی در پاها بخصوص عصرها و شب‌ها می‌شود به طوری که فرد را وادار می‌کند از جا برخاسته، کمی راه رود تا این احساس بد از بین برود.
سندرم پاهای بی قرار یک اختلال عصبی و احساس ناخوشایند مانند خفقان، کشش غیرقابل کنترل پاها است که در شب بیشتر است. زنان به نظر می رسد بیشتر از مردان مستعد ابتلا به این بیماری هستند. علت دقیق سندرم پاهای بی قرار مشخص نیست. با این حال، حاملگی، چاقی، سیگار کشیدن، کمبود آهن و کم خونی، بیماری های عصبی، دیابت، نارسایی کلیه، فشار خون بالا و بیماری های قلبی در ارتباط است.
سندرم پاهای بیقرار در هر سنی ممکن است بروز کند، ولی معمولا با بالا رفتن سن، احتمال ابتلا به آن افزایش می‌یابد. از مشخص‌ترین ویژگی‌های این عارضه، اختلال خواب است که به خواب‌آلودگی در طول روز می‌انجامد.
علل بروز سندروم پای بیقرار
اصلا این بیماری ارتباط تنگاتنگی با سلامت بدن دارد؛ یعنی اگر ذهن و جسم سالم باشد امکان ابتلا به این بیماری کم می شود و البته بیماری که به صورت ارثی منتقل شده هم رفع و رجوع می شود. بین همه ویتامین ها کمبود ویتامین B6 می تواند در مدت کوتاهی فرد را به این سندرم مبتلا کند. بنابراین کمبود ویتامین را جدی بگیرید، چون اینطور که معلوم است، اثرات کمبود ویتامین فقط رنگ زرد و بی حالی نیست و ممکن است باعث بیقراری در پاها شود.
مصرف برخی داروها مانند ضدافسردگی ها به ویژه در شب می تواند منجر به بروز و تشدید علایم سندروم پای بی قرار شود که توصیه می شود با هماهنگی پزشک مصرف این داروها را به زمان دیگری از روز موکول کرد. استرس موجب شدت سندروم پای بیقرار می شود. فشار روانی یکی دیگر از علل ابتلا به سندروم پای بی قرار است که در صورت عدم مدیریت آن می تواند وضعیت درد را شدت بخشد.
اگر سندروم پای بی قرار با رعایت بهداشت خواب و مدیریت استرس درمان نشود فرد باید تحت درمان دارویی قرار گیرد. استرس از نوع ذاتی و اکتسابی اش می تواند مهمترین عامل ابتلا به این سندرم باشد، به خاطر همین هم هست که خانم ها بیشتر از آقایان به این بیماری دچار می شوند و طول درمانشان هم از مردها بیشتر است. به جز استرس، بی تحرکی و کمبود ویتامین و اعتیاد هم در رده های بعدی مهمترین دلایل قرار می گیرند. به همین خاطر روش درمانی این بیماری هم به سه دسته تغذیه ای و دارویی و ورزش تقسیم می شود.
بارداری با تغییرات هورمونی ایجاد شده ممکن است به طور موقت علائم و نشانه‌های سندرم پاهای بیقرار را تشدید کند. برخی زنان برای نخستین بار در دوران بارداری و بویژه طی سه ماهه اول این عارضه را تجربه می‌کنند. چاقی، سیگار کشیدن، بیماریهای اعصاب و برخی مشکلات مغز و اعصاب مرتبط با کم‌کاری تیروئید و مسمومیت با فلزات سنگین و سایر بیماریهای هورمونی مانند دیابت و نارسایی کلیوی که با کمبود ویتامین‌ها و مواد معدنی ارتباط دارد، از دیگر عوامل مستعدکننده محسوب می‌شود. کم‌خونی و فقر آهن هم از دلایل ایجاد یا تشدید این سندرم به شمار می‌رود. حتی بدون وجود کم‌خونی، فقر آهن ناشی از خونریزی معده و روده‌ای، قاعدگی با خونریزی زیاد یا نیاز به تزریق خون مداوم ممکن است بیماری را تشدید کند. علاوه بر این، مصرف کافئین، نیکوتین، الکل، مسدود‌کننده‌های هیستامینی و شماری از داروهای ضدافسردگی نیز با ایجاد سندرم پاهای بیقرار مرتبط است.
بیماری های مزمن. بعضی از بیماری های مزمن و خاص همچون کمبود آهن، بیماری پارکینسون، نارسایی کلیه، دیابت و نوروپاتی محیطی معمولا با سندرم پای بی قرار مرتبط هستند. درمان این بیماری ها معمولا باعث درمان سندرم پای بی قرار هم می‌شود. داروها. بعضی از انواع داروها همچون داروهای ضدتهوع، داروهای آنتی سایکوتیک، داروهای ضدافسردگی و داروهای درمان سرماخوردگی و یا آلرژی که شامل آرام بخش آنتی هیستامین هستند، می‌توانند بیماری را شدیدتر نمایند.
علائم
این بیماری نوعی اختلال حرکتی و اختلال خواب است. افراد دچار این بیماری بسختی می توانند مشکل حسی مبهم در عمق پاهای خود را توصیف کنند. این بیماران نیاز مبرمی به حرکت دادن پاهایشان دارند. احساس کشیدگی، سوزش، گزگز، احساس کاذب حرکت مایع یا حرکت مورچه در ساق پاها مواردی هستند که بیماران ذکر می کنند. اکثر بیماران نمی توانند به خواب روند یا مکررا از خواب بیدار می شوند. علائم با حرکت دادن پاها بهتر می شوند و موقع استراحت بدتر می شوند. همچنین اوج علائم عصرها و شبهاست. گاهی همراه این بیماری، پرش در پاها بلافاصله پس از بخواب رفتن یا در طی خواب رخ می دهد (نام این پرشها “حرکات دوره ای اندام در خواب” است).
تشخیص
مراجعه به پزشک و دادن آزمایش خون برای بررسی میزان آهن, و یا بررسی نوار مغزی. در واقع هیچ روشی قطعی برای تشخیص سندروم پای بی قرار وجود ندارد. و آزمایش یا تصویربرداری و نوار عصب و عضله ممکن است علل ثانویه یا بیماریهای زمینه ای منجر به این سندروم را نشان دهد.
درمان
بعضی برای درمان سندرم پای بی قرار باید سایر بیماری های مرتبط همچون کمبود آهن یا نوروپاتی محیطی را باید درمان نمود. درمان کمبود آهن ممکن است با تجویز مکمل های آهن در ارتباط باشد. با اینحال دقت نمایید که برای دریافت آهن باید قبل از آن سطح آهن خونتان را چک کرده و با تجویز پزشک اقدام به دریافت دارو نمایید. اگر سندرم پای بی قرار در شما با هیچ بیماری دیگری مرتبط نباشد، برای درمان آن می‌بایست بر تغییرات سبک زندگی و یا درمان دارویی تمرکز نمایید. درمان دارویی فقط با دستور پزشک مجاز بوده و بدون مراجعه به پزشک ممکن نیست.
دارو درمانی:
از داروهایی مانند روپیرینول، پرامیپیکسول، پری گابالین، گاباپنتین استفاده شده است که بسته به بیمار نوع دارو انتخاب می شود.
طب سوزنی:
یکی از درمانهای موثر در سندروم پای بی قرار طب سوزنی است .در مقاله ای که اینجانب منتشر کردم تاثیر خوب طب سوزنی را روی این سندروم نشان دادم خوشبختانه مقالات متعدد دیگری در مورد اثرات خوب طب سوزنی روی این سنروم منتشر شده است.
درمانهای خانگی برای سندرم پای بیقرار
1- دیرتر بخوابید.
- سندرم پای بیقرار باعث سخت خوابیدن می شود.
- پاها دچار درد، سوزش، گزگز، فشردگی و تکان های تند می شوند.
- برای داشتن خواب عمیق، کمی دیرتر به رختخواب بروید و صبح ها بیشتر بخوابید.
- ساعات خواب صبح می تواند از بهترین ساعات استراحت شما باشد.
2- سر ساعت معینی بخوابید و بیدار شوید.
- خوابیدن و بیدار شدن سر یک ساعت مشخص در هر روز می تواند وضعیت خوابیدن را بهتر کند.
- ورزش شدید و طولانی بخصوص قبل از خواب، علائم سندرم را بدتر می کند
- بایستی بدانید که شما نیاز به چند ساعت خواب دارید تا احساس بهتری پیدا کنید.
- بیشتر افراد بزرگسال نیاز به 7 تا 9 ساعت خواب شبانه دارند.
3- قبل از خواب پاهای خود را ورزش دهید.
- انجام کمی حرکات کششی قبل از خواب می تواند مفید باشد.
- برای کشش ساق پا، پای چپ خود را کشیده و عقب ببرید و پای راست خود را از زانو کمی خم کرده و جلو بیاورید.
- می توانید دستان خود روی ران پای راست خود و یا دیوار قرار دهید.
- این حرکت را برای پای دیگر خود تکرار کنید.
- کشش ساق پا باعث می شود بتوانید مدت بیشتری بنشینید.
4- دوش آب گرم بگیرید.
حمام کردن با آب گرم قبل از خواب، باعث آرامش و راحت تر خوابیدن شما می شود. همچنین علائم سندرم پای بیقرار را کاهش می دهد.
5- مواد کافئین دار نخورید.
مصرف قهوه، چای، کاکائو و نوشابه سیاه به علت داشتن کافئین باعث می شود کمی احساس انرژی و شادابی کنید، ولی علائم سندرم پای بیقرار را بدتر می کنند، حتی بعد از چند ساعت. لذا قبل از خواب این مواد را نخورید. به یاد داشته باشید کافئین در برخی افراد تا 12 ساعت اثرات خودش را دارد.
6- پاهایتان را سرد یا گرم کنید.
ببینید با گذاشتن حوله گرم روی پاهایتان احساس بهتری پیدا می کنید یا کیسه یخ؟ هر نوع تغییر دمایی می تواند تسکین دهنده باشد. برخی افراد می گویند دوش آب سرد برای آن ها بهتر است.
7- هر روز ورزش کنید.
ورزش متعادل (نه کم و نه زیاد) در طی روز باعث می شود خواب بهتری در شب داشته باشید؛ مثل پیاده روی، آهسته دویدن، بلند کردن وزنه و هر ورزش دیگری که از آن لذت می برید. یک بررسی نشان داد که ورزش باعث کاهش تکان های پا و خواب طولانی تر و عمیق تر در افراد مبتلا به سندرم پای بیقرار می شود. اما به یاد داشته باشید که نباید خیلی زیاد و یا شدید ورزش کنید. ورزش شدید و طولانی بخصوص قبل از خواب، علائم سندرم را بدتر می کند.
8- مغز خود را ورزش دهید.
نشستن علائم سندرم را بدتر می کند، مثل وقتی که نشسته اید و تلویزیون تماشا می کنید و یا در یک اتوبوس شلوغ نشسته اید. کارهایی که حواس شما را پرت می کنند، می توانند گاهی اوقات علائم سندرم را کمتر کنند. لذا جدول حل کنید، کتاب بخوانید، یک بازی کامپیوتری انجام دهید، بافتنی ببافید و … .
9- پاهای تان را حرکت دهید.
وقتی پاهایتان درد می گیرند، حرکت دادن آن ها، احساس ناراحتی را کاهش می دهد.
گاهی اوقات تکان دادن و یا حرکت دادن پاها می تواند مفید باشد. لذا در راهروی هواپیما یا سینما یا تئاتر می توانید این حرکات را به راحتی انجام دهید.
10- به طور عمیق نفس بکشید.
فشار روحی و جسمی، علائم سندرم را بدتر می کند. لذا با تنفس آرام و عمیق، گرفتگی عضلات خود را برطرف کنید. همچنین می توانید قبل از خواب، در یک اتاق کم نور به یک موسیقی آرام گوش دهید.
11- قبل از خواب، تلویزیون را خاموش کنید.
تماشای تلویزیون و یا کار کردن با کامپیوتر قبل از خواب، خوابیدن را سخت می کند. کارشناسان خواب می گویند نباید در اتاق خواب، تلویزیون و یا کامپیوتر وجود داشته باشد.
12- پاهای خود را ماساژ دهید.
ماساژ دادن ساق پاها قبل از خواب می تواند علائم سندرم را کم کند و بهتر بخوابید. شما و یا یکی از اعضای خانواده تان می تواند این کار را برای شما انجام دهد.
13- ببینید نیاز به قرص آهن نیاز دارید یا نه.
افراد مبتلا به سندرم پای بیقرار اغلب میزان کمی آهن در مغز خود دارند. بدن شما برای ساخت دوپامین نیاز به آهن دارد. دوپامین یک ماده شیمیایی در مغز است که حرکات شما را کنترل می کند. لذا با مراجعه به پزشک و دادن آزمایش خون، ببینید نیاز به مصرف قرص آهن دارید یا خیر؟
اگر دچار کمبود آهن بودید، قرص آهن را همراه با یک لیوان آب پرتقال یا سایر منابع غذایی ویتامین ث مصرف کنید تا جذب آهن در بدن بیشتر شود.
14- با حرکات یوگا، درد خود را کم کنید.
انجام حرکات یوگا به همراه حرکات کششی، تنفس عمیق و آرام سازی عضلات می تواند علائم سندرم خفیف را کاهش دهد. شما می توانید از روی یک کتاب، حرکات یوگا را انجام دهید.
15- الکل ننوشید و سیگار نکشید.
مصرف الکل و سیگار باعث بروز علائم سندرم پای بیقرار می شود و برای خواب مضر است . گرچه نوشیدن الکل ابتدا شما را خواب آلود می کند، ولی باعث می شود نصفه شب از خواب بیدار شوید و باعث کاهش کیفیت خواب شما می شود. نیکوتین موجود در سیگار هم علائم سندرم را بدتر می کند، لذا از مصرف سیگار، قلیان و هر نوع محصول دخانی دیگر خودداری کنید.
16- داروهای مصرفی خود را چک کنید.
برخی داروهای سرماخوردگی و آلرژی، علائم سندرم را بدتر می کنند، به خصوص برخی آنتی هیستامین ها (ضد حساسیت ها). برخی داروهای ضد افسردگی و داروهای ضد تهوع نیز چنین مشکلی را ایجاد می کنند. به پزشک، نام تمام داروها و مکمل های مصرفی خود را بگویید تا در صورت لزوم یک داروی دیگر برای شما تجویز کند که علائم سندرم پای بیقرار را ایجاد نکند.
17-اجتناب از مصرف غذاهایی که در فرهنگ ما سردی شناخته می شوند مانند گوشت گوساله،ماهی،دوغ ،ماست،خیار ،گوجه فرنگی ،بادمجان،قهوه ،ترشی ،سرکه ،آبلیمو و…
نویسنده: فرناز محسنی
به گزارش خبرگزاری مهر ، دکتر مهدی وحید دستجردی با بیان اینکه بیماری ام‌اس مربوط به کشورهای اسکاندیناوی و نژاد سفیدپوست است و ترس از ام‌اس به دلیل علائم مبهم آن اخیرا وارد کشور ما شده است ؛ گفت: وقتی درباره ام‌اس صحبت می‌کنیم تاکید ما بر علائم شروع است، چون پیشگیری بخصوصی ندارد. البته این بیماری فاکتور خطر دارد، ولی در اختیار خود فرد نیست. فاکتور خطرش نژاد است و این که در خانم‌ها و در سنین جوانی بیشتر اتفاق می‌افتد. ولی استرس باعث بیماری ام‌اس نمی‌شود.
وی در خصوص علامت آغاز بیماری ام‌اس افزود: خیلی از کسانی که مراجعه می‌کنند چون درباره تاری دید، چیزهایی شنیده‌اند بر این باور هستند وقتی از زمین بلند می‌شوند جلوی چشم‌شان سیاهی می‌رود و این را به عنوان علامت آغاز ام‌اس می‌دانند.
این متخصص بیماریهای مغز و اعصاب، شایع‌ترین علامت بیماری ام‌اس گزگز کردن یا بی‌حسی دست و پا دانست و گفت: در کسی که ام‌اس دارد خواب رفتگی در هر دو دست و پاها اتفاق می‌افتد و در برخی افراد نیز به صورت یخ کردن تظاهر پیدا می‌کند. در بعضی نیز به صورت داغ شدن بدن بروز می‌یابد و در بعضی از افراد مور مور یا سوزن سوزن شدن اتفاق می‌افتد. یکی از عوارض شایع ام‌اس این است که نصف بدن شخص گزگز می‌کند، خواب می‌رود، بی‌حس می‌شود یا از تنه به پایین حس ندارد. اینها علامت‌هایی هستند که می‌توانند علامت ام‌اس باشند به شرطی که حداقل ۲۴ ساعت طول بکشد.
وی در پاسخ به این پرسش که آیا هر گونه خواب رفتگی دست و پا ناشی از ام‌اس است، افزود: خیر. کسانی که خواب رفتگی دست و پایشان از یکی دو روز قبل شروع شده و خوب نمی‌شود و آرام آرام بیشتر می‌شود یا کسی که یک سمت بدن خود را حس نمی‌کند یا از تنه به پایین از یک حدی به پایین احساس خواب رفتگی، داغی، سرما یا بی‌حسی دارد یا کسی که احساس می‌کند چند روزی است کمربندی دور تنه‌اش پیچیده شده و به او فشار می‌آید باید نسبت به ابتلا به ام‌اس شک کند.
دستجردی ادامه داد: حتی تاری دیدی که در بیماری ام‌اس بروز می‌کند از یک چشم آغاز می‌شود؛ یعنی یک چشم از چند روز یا چند ساعت شروع به تار شدن می‌کند. این چشم آن‌قدر تار می‌شود که طی مدتی اصلا دیگر قادر به دیدن نیست. همچنین وقتی چشم را حرکت می‌دهیم مقداری درد هم دارد و کاملا مشخص است با یک چشم همه چیز را می‌بیند ولی با چشم دیگر نمی‌بیند.
این متخصص بیماریهای مغز و اعصاب در پایان علامت بعدی در شروع بیماری ام‌اس ضعف دانست و اظهارداشت: ضعف هم یک کلمه کاملا مبهم و عمومی است. ضعفی که در بیماری ام‌اس داریم به معنی کاهش قدرت است؛ یعنی قدرت بدنی کم شده و زور ندارد. این ضعف نشانه ام‌اس است. حتی ممکن است هر دو پا یا یک طرف بدن، قدرت و زور خود را یکباره از دست بدهد که این عوارض می‌تواند نشانه ام‌اس باشد.