بسیاری از کشورها به نوعی سانسور اینترنت را انجام می دهند ، خواه به صورت مسدود کردن جامعه آنلاین یا سانسور کامل وب سایت های معروف مانند YouTube یا Wikipedia باشد. سانسور اینترنت به عنوان “کنترل یا سرکوب نشریه یا دسترسی به اطلاعات در اینترنت” تعریف می شود. کشورها از نظر سخت گیری و سانسور سانسور اینترنتی متفاوت هستند ، اما حتی لات ترین کشورها هنوز برخی وب سایت ها مانند مذهب یا سایت های شبکه های اجتماعی را هدف قرار می دهند و بر این اساس آنها را مسدود می کنند. سانسور اینترنت منابع مختلفی را برای دسترسی به وب سایت های مسدود شده به ارمغان آورده است ، عمدتاً به صورت جعل ، مانند سرورهای ناشناس پروکسی.
در سال 2006 ، گزارشگران بدون مرز لیستی از 13 دشمن اینترنت شامل بلاروس ، برمه ، چین ، کوبا ، مصر ، ایران ، کره شمالی ، عربستان سعودی ، سوریه ، تونس ، ترکمنستان ، ازبکستان و ویتنام را منتشر کرد. این کشورها شدیدترین اشکال سانسور اینترنتی را اجرا می کنند و غالباً از شهروندانی که قوانین سانسور را نقض می کنند انتقام می گیرند. OpenNet (ONI) همچنین از یک سیستم رتبه بندی استفاده می کند و کشورها را به عنوان لیست پخش ، بزرگ ، اسمی و فهرست طبقه بندی می کند. این شیوع شامل کشورهایی است که شدیدترین سانسور را اعمال می کنند ، به ویژه مسدود کردن سایت هایی با محتوای سیاسی. بسیاری از کاربران اینترنت حتی برای بازدید از این وب سایت ها می توانند با زندان روبرو شوند. لیست جزئی کشورهای این گروه شامل: ایران ، برمه و چین است. کشورها عمدتا شامل: کره جنوبی ، یمن و عربستان سعودی هستند. کشورهای اسمی عبارتند از: استرالیا ، کانادا و هند. کشورهای لیست تماشا عبارتند از: مراکش ، نروژ و روسیه.
روش دیگر برای دسته بندی براساس محتوایی است که توسط کشورهای خاص ممنوع است. وب سایت های طبقه بندی شده به عنوان “سیاسی” شامل محتوایی هستند که از چشم انداز سیاسی دولت دور می شوند. این دسته همچنین شامل حقوق بشر ، دین یا سایر علل اجتماعی است که دولتهای محدودکننده سعی در کنترل آنها دارند. سایت های “اجتماعی” به رابطه جنسی ، قمار ، مواد مخدر و سایر موضوعاتی مرتبط هستند که از نظر دولت “توهین آمیز” تلقی می شوند. گروه “درگیری / امنیت” بر روی سایت های مربوط به جنگ / درگیری ، مخالفت یا سایر درگیری ها تمرکز دارد. دسته “ابزارهای اینترنتی” شامل وب سایت هایی است که برای دور زدن سانسور یا مرور پروکسی های ناشناس ، سایت های ترجمه زبان یا سایت هایی که استفاده از پیام های فوری یا خدمات ایمیل را تبلیغ می کنند استفاده می شود. بسته به محتوا و سخت گیری سیستم ، ممکن است ایالت ها برخی یا همه این نوع وب سایت ها را مسدود کنند.
گذشته از دولت های محدودکننده ، بسیاری از شرکت ها اینترنت را در دفاتر خود نظارت و نظارت می کنند. اکثر وب سایت هایی که سرگرمی محسوب می شوند و مربوط به محیط کار کارمندان نیستند مسدود می شوند. بخش های فناوری اطلاعات ممکن است دامنه های خاصی را مسدود کنند یا استفاده از اینترنت را ردیابی کنند زیرا کارمندان دلیلی برای استفاده از وب سایت های خاص در ساعات کاری ندارند. باز هم می توان برای دستیابی به وب سایت های مسدود شده از دور زدن و سایر برنامه های مشابه استفاده کرد ، اما بخش های فناوری اطلاعات سریع عمل می کنند تا بتوانند از محبوب ترین سایت های پروکسی جلوگیری کنند.
سانسور اینترنتی اشکال دیگری مانند سانسور پورتال یا نظارت آنلاین جامعه نیز دارد. پورتال عمدتاً زمانی کنترل می شود که پورتالی مانند Google وب سایت هایی را که در شرایط عادی در جستجو گنجانده شده اند ، مستثنی کند. پورتال ممکن است به دلایل مختلف ، وب سایت ها را تحت نظر داشته باشد ، به ویژه هنگامی که طبق قانون لازم است. وب سایت های سانسور شده اساساً پنهان هستند و برای یک کاربر عادی قابل مشاهده نیستند. مورد دیگر ناشی از سانسور مجریان یا مدیران انجمن های آنلاین است که محتوایی را که فکر می کنند نباید در انجمن هایشان منتشر شود مسدود می کنند یا از قوانین و دستورالعمل های انجمن پیروی نمی کنند.
از آنجا که دولت ها و شرکت ها نحوه استفاده از اینترنت را محدود می کنند ، همیشه راه های جدیدی برای دور زدن محدودیت ها و دسترسی به وب سایت های سانسور شده ایجاد می شود. با توجه به اینکه بسیاری از دولت های محدود کننده از زندان به عنوان راهی برای اجرای سانسور استفاده می کنند ، امکان دور زدن سانسور بسیار مهم است. روشی معروف برای دور زدن بلوک ها The Onion Router است که با نام TOR نیز شناخته می شود. این سرویس به کاربران این امکان را می دهد تا با جستجوی اتصال شبکه از طریق پورتال های مختلف در سراسر جهان ، در برابر تجزیه و تحلیل ترافیک نامرئی بمانند. کاربران دسترسی مستقیمی به سایتی که از آن بازدید می کنند ندارند و در عوض از طریق یک سری اتصالات به نام رله ارسال می شوند. رله ها به صورت جداگانه رمزگذاری شده و به دروازه بعدی ارسال می شوند تا زمانی که به گره خروجی برسد و سپس کاربر می تواند وب سایت مورد نظر را مشاهده کند. سومین راه برای دور زدن بلوک ها Java Anon Proxy است که معمولاً JAP نامیده می شود و به کاربران اجازه می دهد شبکه را که توسط سازمان های مستقل اداره می شود ، برای مرور انتخاب کنند. پس از انتخاب ، جریان داده با جریان داده های کاربران دیگر مخلوط و مخلوط می شود ، بنابراین هر کسی که سعی در سرقت یا محدود کردن جریان داده دارد ، با جریان بی نظمی که می بیند گیج می شود. سایفون مستقیماً برای دور زدن سانسور سختگیرانه اینترنت کشورهایی مانند چین و کوبا ایجاد شده است. هنگام انتقال اطلاعات ، ترافیک بین کلاینت ها و سرورها رمزگذاری می شود. کاربران در کشورهای کاملاً کنترل شده می توانند وارد سیستم شوند و درخواست دسترسی به وب سایت های مسدود شده را به سروری واقع در کشور دیگر ارسال کنند. روش دیگری به نام sneakernets با انتقال دستی آنها بر روی دستگاه های ذخیره سازی قابل حمل ، مانند درایوهای USB یا CD ها ، به افراد امکان می دهد تا داده های الکترونیکی مانند پرونده های رایانه ای را انتقال دهند. این روش همچنین می تواند همراه با روش های دیگر مورد استفاده قرار گیرد ، جایی که داده های رمزگذاری شده به صورت عادی ارسال می شوند اما کلیدهای رمزگذاری توسط sneakernet تحویل داده می شوند. صرف نظر از محدودیت ها و سانسورهای دولتی ، این داده ها می توانند آزادانه منتقل شوند زیرا به هیچ وجه از طریق شبکه منتقل نمی شوند. یکی از محبوب ترین راه های دسترسی به محتوای سانسور شده استفاده از آن است سرورهای پراکسی ناشناس. یافتن و استفاده از آنها معمولاً آسان تر است ، زیرا با یک جستجوی ساده در گوگل یا یاهو به وفور یافت می شود. برنامه ها و وب سایت های ناشناس مرور به کاربر اجازه می دهند آدرس IP خود را پنهان کرده و آزادانه به مرور بپردازد. یک پروکسی خوب همچنین اتصال شما را رمزگذاری می کند تا هر کسی که سعی در جستجوی جریان داده دارد ، قادر به دیدن آنچه در حال ارسال و دریافت است نباشد.
میزان شدت سانسور اینترنت بسته به کشور یا شرکت متفاوت است ، اما در نهایت حقوق محرمانه کاربر از طریق کنترل دقیق استفاده از اینترنت سلب می شود. بسیاری از سرویس های مختلف برای کمک به کاربر برای بازگرداندن حریم خصوصی خود و جلوگیری از سانسور یا جاسوسی توسط سازمان های محدود کننده در دسترس است. کاربر قبل از اجرای هرگونه خدمات مرور ناشناس ، باید همیشه از محیط پیرامون خود آگاه باشد و از میزان افراط گرایی یا سیاست های استفاده از اینترنت با سهولت آگاه باشد. سیاست ها متفاوت خواهد بود و بسته به موقعیت مکانی بسیار متفاوت است ، بنابراین دانستن محیط برای محافظت از خود هنگام گشت و گذار در اینترنت مهم است.