برای انتقال اطلاعات از مبدا به مقصد ، یک وسیله انتقال الزامی است. معمولاً اطلاعات سیگنالی است که باید مسافت زیادی را طی کند. برای این منظور ، رسانه انتقال می تواند سیمی یا بی سیم باشد. در انتقال سیمی ، سیگنال در امتداد کابل از یک دستگاه به دستگاه دیگر می رود. اما در انتقال بی سیم ، امواج الکترومغناطیسی بدون استفاده از هادی فیزیکی حرکت می کنند. سه نوع کابل وجود دارد.
1- کابل جفت پیچ خورده
2- کابل کواکسیال
3- کابل فیبر نوری
کابل دو سیم پیچ
کابل جفت تابیده از دو رسانای مس تشکیل شده است که هر کدام عایق پلاستیک مخصوص به خود را دارند و بهم تابیده شده اند. یکی از سیم ها سیگنال را حمل می کند و دیگری از زمین به عنوان مرجع استفاده می کند. مزیت پیچاندن این است که هر دو سیم به طور مساوی تحت تأثیر تأثیرات خارجی قرار می گیرند. بنابراین سیگنالهای ناخواسته با محاسبه گیرنده تفاوت بین سیگنالهای دو سیم ، لغو می شوند.
این کابل دو نوع مانند دارد.
1- UTP (جفت پیچ خورده بدون محافظ)
2- STP (جفت پیچ خورده محافظ)
کابل STP شامل یک محافظ فلزی اضافی است که هادی های جفت پیچ خورده عایق بندی شده را پوشش می دهد. اما این مورد در کابل های UTP وجود ندارد. محبوب ترین اتصال UTP RJ45 است.
کابل جفت تاب خورده بدون محافظ بر اساس کیفیت کابل در هفت کلاس طبقه بندی می شود. کابل های دسته 1 در خطوط تلفن با سرعت انتقال داده حدود 0.1 مگابیت بر ثانیه استفاده می شوند. در حالی که رده 5 در شبکه های محلی با سرعت داده 100 مگابیت در ثانیه استفاده می شود.
عملکرد کابل جفت تابیده با مقایسه میرایی و فرکانس اندازه گیری می شود. میرایی در فرکانس بالای 100 کیلوهرتز افزایش می یابد.
از این کابل ها در خطوط تلفن استفاده می شود تا هم کانال صوتی و هم کانال داده را فراهم کند. خطوط DSL و LAN نیز از کابل های جفت تابیده استفاده می کنند.
کابل هممحور
کابل کواکسیال سیگنالهای با فرکانس بالا را از کابلهای پیچ خورده دوگانه حمل می کند. Coax دارای یک سیم رسانای سیم جامد است که در یک عایق محصور شده است و توسط یک هادی بیرونی فویل پوشانده شده است. این هادی خارجی مدار را کامل می کند. هادی خارجی نیز در یک عایق محصور شده است و کل کابل توسط یک درپوش پلاستیکی محافظت می شود.
این کابل ها به عنوان طبقه بندی RG (Radio Government) طبقه بندی می شوند. RG-59 برای تلویزیون کابلی ، RG-58 برای اترنت نازک و RG-11 برای اترنت ضخیم استفاده می شود هادی مورد استفاده در این کابل ها رابط BNC نامیده می شود. برای اتصال انتهای کابل به دستگاه استفاده می شود.
اگرچه کابل کواکسیال از پهنای باند بیشتری برخوردار است ، اما میرایی آن در مقایسه با کابل های جفت تابیده بسیار بالاتر است. این در شبکه های تلفنی دیجیتال که یک کابل می تواند داده های تا 600 مگابیت بر ثانیه را حمل کند به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. شبکه های تلویزیون کابلی از کابل کواکسیال RG-59 استفاده می کنند. شبکه های سنتی اترنت نیز از این کابل استفاده می کنند.
کابل فیبر نوری
کابل فیبر نوری سیگنال ها را به شکل نور منتقل می کند. فیبرهای نوری برای هدایت نور از طریق کانال از بازتاب استفاده می کنند. از دو قسمت اصلی تشکیل شده است: هسته و روکش فلزی. خمیر کاغذ در مقایسه با روکش فلزی چگال تر است و از پلاستیک یا شیشه تشکیل شده است. روکش به عنوان یک پوشش محافظ تا هسته عمل می کند. تفاوت در هسته و تراکم روکش این است که یک پرتوی از نور در حال حرکت از طریق هسته است و نه اینکه در آن شکسته شود از روکش منعکس می شود.
در فیبرهای نوری می توان از دو روش انتشار نور استفاده کرد: چند حالته و یک حالته. الیاف چند حالته به چندین پرتوی منبع نور اجازه می دهند تا از طریق هسته عبور کنند. در الیاف نشانگر مرحله چند حالته ، تراکم هسته از مرکز به لبه ها ثابت می ماند. اما در الیاف با شاخص گرادیان چند حالته ، چگالی هسته به تدریج از هسته به لبه کاهش می یابد. الیاف شاخص گرادیان در مقایسه با شاخص پله ، اعوجاج سیگنال کمتری ایجاد می کنند.
برای کابلهای فیبر نوری دو نوع اتصال وجود دارد. اتصال دهنده SC برای تلویزیون کابلی و اتصال دهنده ST برای اتصال کابل به دستگاه های شبکه استفاده می شود. میرایی در کابل فیبر نوری در مقایسه با دو نوع دیگر کابل بسیار کم است. پهنای باند بسیار بالایی را فراهم می کند و از تداخل الکترومغناطیسی مصون است. وزن کم و مصونیت بیشتر در استراق سمع آن را ترجیح می دهد.
کابل فیبر نوری به دلیل پهنای باند گسترده و مقرون به صرفه بودن ، اغلب در شبکه های ستون فقرات مورد استفاده قرار می گیرد. شبکه های محلی مانند 100Base-FX و 100Base-X از این کابل استفاده می کنند. همچنین توسط شرکت های تلویزیون کابلی استفاده می شود.