در بخشهای 1 ، 2 ، 3 و 4 این مجموعه ، من درباره دیالکتیک هگلی بین طبیعت و فضل که توسط پدر و مادر جک نشان داده شده است ، و نحوه استفاده از دیالکتیک برای ساختن فیلم بحث می کنم.
جنجال درون جک
همانطور که پایان نامه و آنتی تز در شخصیت های پدر و مادر تجسم یافته است ، در جک نیز مجسم شده اند. از طریق مبارزه جک با هر دو طرف دیالکتیک ، ما سفر او را در رابطه با مادر ، پدر ، جامعه ، خدا و مهمتر از همه ، برادرش تجربه می کنیم.
سفر جک یک سفر تکاملی است. مرحله اول او را از نعمت مادرش دور می کند ، و به سمت طبیعت خشونت آمیز پدرش می رود – جک طبیعت را فراتر از رویاهای پدرش می راند ، تقریباً با عشق و تسلیم در برابر نفرت ، حسادت و خیانت در کوچکترین شکل ، طبیعت را تسلیم می کند. او علیه مادر عاشق او عصبانی می شود ، به كشتن پدرش هنگام كار در زیر ماشین می اندیشد و هنگامی كه او را اسلحه bb صدا می كند به اعتماد به نفس برادر معشوق خود خیانت می كند.
مرحله دوم سفر او ، چون با برادرش صلح می کند ، او را به نعمت مادرش برمی گرداند و یک بار دیگر سعی می کند سزاوار اعتماد و عشق برادرش باشد.
اما درست همانطور که طبیعت نتوانست از آن محافظت کند ، لطف نیز باعث شد.
علی رغم عشق جک ، برادرش را از او گرفتند و او را در جهان کاملاً تنها ، خانواده ، کار و خدا جدا کرد.
Eden گم شده است و برای یافتن راه بازگشت ، جک باید به نوعی سنتز جدیدی پیدا کند که نقیض های دیالکتیکی فضل و طبیعت را در دنیای خود و در خودش آشتی دهد.
تصاویر دیالکتیک
این معنای واقعی کشتی گرفتن با یک سوال است – فشار دادن هر دو طرف دیالکتیک به مرز موفقیت و شکست ، و نشان دادن نحوه کار و کار نکردن آنها در جهان.
اما مالک استدلال خود را به سطحی کیهانی می رساند که فراتر از زمان ، مکان و حتی روابط شخصی باشد. او تقریباً در هر عکس از فیلم ، وجود مطلق مرگ در زیبایی ، و زیبایی درون مرگ را تجسم می بخشد. طبیعت در فضل است و لطف در طبیعت است.
در تصویر بزرگ ، سبک های مخالف داستان سرایی او برای دیالکتیک هگلی بزرگتر ، بین وسعت زمین ، زمان ، جهان و خدا که در سکانس های قابل تأمل گرفته شده است ، درام خانوادگی کوچک از واقعیت های زمینی ، درد و زیبایی در داستان خانوادگی بسیار مهم به نظر می رسد ، و وقتی با وسعت ساختمان مقایسه می شود بسیار ناچیز است جهان به سمت یک سنتز عمیق است ، که سعی در پاسخ به سوال ندارد ، بلکه تسلیم آن است.
و در این تسلیم شدن ، سرانجام کاتارسیس پیدا می کنید.
دیالکتیک خود فیلم است
مانند فیلم هایی مانند Memento و 500 روز تابستان ، درخت زندگی داستان خود را به صورت غیرخطی روایت می کند تا ذات تجربه شخصیت اصلی خود را به تصویر بکشد.
داستان بیش از آنکه به صورت خطی شکل بگیرد ، به صورت دیالکتیکی پیش می رود ، به گرداب خاطرات ذهن جک وارد می شود و از گذشته و حال خود با لحظاتی از لطف و طبیعت روبرو می شود.
اما در واقع این یک سفر خطی قدرتمند است ، جنجالی که شخصیت در زیر این همه فلاش به جلو ، فلاش بک ها و سکانس های قابل تأمل می گذارد که به فیلم اجازه می دهد تا به طور موثر در زمان بپرد.
هنگامی که یک پرواز شدید خطی از شخصیت خود ایجاد کردید ، می توانید آن را برش بزنید ، دوباره پخش کنید ، از کار بیاندازید یا آن را مانند سالاد پرتاب کنید. شما می توانید مانند یک هنرمند جاز آزمایشی بازی کنید ، از ضرب آهنگ دور شوید و دوباره آن را پیدا کنید. و اگر این کار را به درستی انجام دهید ، مخاطبان شما خوشحال خواهند شد که قطعات را کنار هم بگذارند و ببینند که رابطه آنها چگونه است.
اما اگر قبل از دانستن ساختار واقعی فیلم خود ، شروع به پرتاب کردن کنید ، نوعی آشپزی برای شما باقی می ماند که هیچ کس نمی خواهد بخورد.