من به عنوان یک استراتژیست شبکه های اجتماعی ، مجذوب قدرت این رسانه در دستیابی به انواع نتایج جدید غیر منتظره هستم.
به عنوان مثال نشت روغن BP را در نظر بگیرید. در گذشته ، شرکتی مانند BP کاملاً اشتباه فهمید ، محیط را بهم ریخت و سپس با تبلیغات و تبلیغات گران قیمت کل کار را شست. این بار اینطور نیست. وارد صفحه توییتر شوید و حقیقت را به ما بگویید و دست انداز کنید! BP تا حد مجاز لگد خورد ، وادار شد تا مسئولیت اشتباهات خود را بپذیرد ، و اساساً (و به درستی این امر) اعتبار خود را در هر نوع رسانه ای خدشه دار کرد.
BP مثالی عالی در مورد چگونگی تغییر اینترنت و انتشار سریع اطلاعات در نحوه انجام تجارت است. در ذهن همیشه خوش بینانه من ، امیدوارم روزی که از رسانه های اجتماعی استفاده می کنم ، همه مشاغل را به سطح بالاتری ارتقا دهد که “آنچه در ماست” به “آنچه همه در آن دارند” تبدیل شود. اما من یک رویاپرداز هستم :)
تصمیم گرفتم تجربه خودم را در شبکه های اجتماعی ارائه دهم. در حالی که بیشتر وقتم را صرف تأمین ارزش برای دیگران و تبلیغ این می کنم که انتقال ارزش به مردم سنگ بنای یک کار تبلیغاتی خوب در شبکه های اجتماعی است ، اما اعتراف می کنم که این تجربه از یک انگیزه خودخواهانه تر حاصل شده است. یعنی دوباره ، من صاحب خانه خودم هستم.
با گفتن این موارد ، من معتقدم که با تنظیم این موضوع به عنوان یک تجربه واقعی و شفاف ، می توانم ارزش زیادی را برای دیگران که مایل به استفاده از رسانه های اجتماعی برای رشد تجارت خود و یا کمک به تجارت غیر انتفاعی خود هستند ، ارائه دهم. موفقیت ها و اشتباهاتی که طی چند ماه آینده اتفاق افتاده است به خوبی مستند شده و باید به عنوان راهنمایی برای انجام یا عدم انجام پیشنهادات باشد. (امیدوارم این همان کاری باشد که من انجام می دهم :)
بیا شروع کنیم.
داستان پیشینه این است: وقتی من 9 و 12 سال پیش دو دخترم را به دنیا آوردم ، خانه دار بودم. من در عکاسی تجارت کوچکی داشتم اما با همه اهداف ، واقعاً کار نمی کردم. وقتی ازدواج من 3 سال پیش به پایان رسید ، من فقط یک شانس خوش شانس استخدام یک شرکت بازی های ویدیویی داشتم. متأسفانه ، شرکت کره ای که مالک ما بود درهای ما را بست و در بدترین بحران اقتصادی زندگی ام چیزی برای من باقی نگذاشت.
ما مجبور شدیم خانه خود را در ژوئن 2009 بفروشیم. شش ماه قبل یا بعد از آن ، می توانستیم حدود 50،000 دلار بیشتر داشته باشیم اما در آن زمان مجبور به فروش بودیم ، بنابراین موفقیت های زیادی کسب کردیم. ارزش سهام من بعد از هر بدهی 19000 دلار بود. من ولوو را به قیمت 11000 دلار خریدم و بقیه را برای پرداخت اول و آخرین ودیعه برای حیوانات خانگی در خانه اجاره ای برای خودم و بچه هایم استفاده کردم.
این داستان بی نظیر نیست. دور از آن. در اقتصاد مدرن ایالات متحده و کانادا ، صدها هزار نفر وجود دارند که دقیقاً داستان مشابهی دارند. من حتی فکر نمی کنم که این یک داستان غم انگیز باشد ، فقط به روشی است که برای بسیاری از ما رقم می خورد و داستان های بدتری نیز وجود دارد.
به علاوه شرایطی که بیشتر ما را به این مرحله سوق داده است (نکته بدی نیست ، فقط یک نکته است) این واقعیت است که بازگشت به بازار مسکن به تنهایی ، به خصوص با دو فرزند ، بسیار دشوار است.
انتخاب هزینه ها مورد توجه اصلی قرار گرفته است. آیا برای پس انداز پیش پرداخت خانه ای که بیش از 3/4 میلیون دلار هزینه می کند ، زندگی ، تعطیلات ، فیلم ، اسکی و … را به تعویق می اندازید؟ این کمی دیوانه به نظر می رسد و از نظر بچه ها منصفانه نیست.
اکثر خانواده ها ، حداقل در ونکوور ، تعهدات مالی زیادی دارند که باعث چرخش سر شما می شود و اگر داشتن خانه در اولویت است ، به این معنی است که باید چیزهایی را که باعث سرگرمی روزمره می شوند مانند تیم های ورزشی و سفرهای تابستانی قربانی کنید.
جواب چیست؟ آیا زمان آن رسیده است که 10٪ افراد برتر به دنبال راه هایی برای حمایت از جامعه زیر 90٪ باشند؟ من واقعاً نمی دانم
بنابراین من این آزمایش را انجام می دهم تا ببینم راهی وجود دارد که بتواند از فشار این طبقه متوسط که می خواهند به بچه های خود شروع کنند ، اما نمی خواهند آینده آنها به طور کامل در این روند خراب شود ، کاسته شود.
من ایده هایی را که مردم ارائه می دهند جمع آوری و منتشر می کنم. ایده ای که به ذهن من رسید ، گروهی از سرمایه گذاران بودند که با یک “مشتری” (که شخصی مثل من خواهد بود) کار می کنند که خانه ای را انتخاب می کنند و سپس اجاره ای را برای تملک خود ترتیب می دهند. از این طریق مشتری به جای پرداخت فقط اجاره ، این رضایت را دارد که در جهت رسیدن به اهداف خود تلاش می کند.
پیشنهادت چیه؟